Kareltje Krul
De waanzinnige reis

Kareltje Krul is de allerjongste boer uit de streek. Hij is dol op zijn boerderij. Dol op de dieren, de stallen, het veld en zelfs op de mesthoop. Karel werkt zo hard als een hele mierenkolonie. Maar op een dag heeft hij genoeg van de boerendrukte. Hij wil op reis gaan. Op avontuur! Karel is nog nooit op vakantie geweest, omdat hij voor de dieren en de planten moet zorgen. Maar plots krijgt hij een idee. Het is briljant.
Hij neemt ze mee! In de aanhangwagen van zijn tractor. Naar de Fonkelrivier! En Margo mag natuurlijk ook mee. Spannend... En dan zijn er nog Karels krullen. Ze glimmen in de zon. Er is iets met dat krullenkopje. Iets magisch. Maar niemand weet ervan. Of toch?

Karolien Cornelis (1985) woont met haar man, twee kinderen, twee poezen en drie kippen in Steenhuffel. De afgelopen jaren werkte ze in een reclamebureau en stond ze uit nieuwsgierigheid even voor de klas. Haar fascinatie voor de natuur en de ludieke uitspraken van haar zonen hebben samen met een flinke dosis fantasie geresulteerd in haar eerste kinderboek ‘De waanzinnige reis’ van Kareltje Krul.

‘Ben je zeker dat het adres klopt, Hazel?’ vroeg Kareltje.

‘Ja hoor’, antwoordde ze. ‘Hier staat wel degelijk Dame Appelvink, Bosweg nummer 1.’
Karel was al een kwartier aan het rondrijden en ze zaten nog steeds midden in een verlaten bos.
‘Kom’, zei Karel na een poosje. ‘We keren terug. Dit wordt niets.’

‘Joehoe!’ riep plots een vrouwenstem.
Het geluid kwam van boven hen.

‘Hier is Bosweg nummer 1!’ riep ze fier.
Hun monden, muilen en bekjes vielen open van verbazing.
In de top van een grote naaldboom hing een gigantisch vogelhuis.
Uit het raam stak een breed lachend vrouwenhoofd.

‘Ik ben Dame Appelvink!’ riep ze. ‘Klim maar naar boven!’
De vrouw gooide een touwladder naar beneden.
Karel klom nieuwsgierig naar boven. De rest volgde hem. Het moet een grappig gezicht geweest zijn. Een groot vogelhuis met een wiebelende touwladder eronder met daarop een jongen, een meisje, een varken, een schaap (met een dromedariskostuum) en een hond met een melkfles in zijn muil.

De twee fazanten vlogen naast de ladder naar boven.

Dame Appelvink was de hartelijkste dame die Karel ooit had ontmoet. Ze wist alles over de natuur en ze kon heerlijk vertellen. Dame Appelvink woonde al jaren in de boom.
Ze was zo dol op vogels dat ze op een dag had besloten om midden in het bos te gaan wonen. Dicht bij haar lievelingsdieren.
Ze bouwde een gigantisch vogelhuis voor zichzelf en ging er wonen. Ze vond het heerlijk om te kijken naar de wiebelende naalden.
Ze kende alle vogels bij naam: de lijsters, uilen, boshaantjes en appelvinken. En zij kenden haar natuurlijk.
Dame Appelvink was nooit alleen. Maar toch voelde ze zich vaak eenzaam. Dat kwam omdat bijna niemand wist waar ze woonde. Ze had ook geen partner. Die vond ze niet zo diep in het bos. Ze was dus ongelooflijk blij met het bezoek dat in haar woonkamer zat.

‘Jullie zullen wel rammelen van de honger van die lange melkronde’, gokte ze. Ze zette de oven aan en begon een kolossale hazelnootcake te maken. Het rook lekker. En het smaakte nog lekkerder.