Samenvatting
Nina wordt wakker. Ze ligt in een vreemde ruimte. Dan merkt ze dat ze vastgebonden is. Wat is er aan de hand? Al snel komt ze te weten dat Dante erachter zit. Nina begrijpt niet wat ze fout heeft gedaan. Dante doet gruwelijke dingen met haar en ze wil weg.
Dan betrekt Dante Sascha erbij met de vraag of ze hem wil helpen. Sascha kan niet goed kiezen en ze dreigt de politie te bellen. Dat lukt niet want ook zij wordt gevangen gezet. Kunnen Nina en Sascha ooit ontsnappen? Lukt het ze om te vluchten uit de klauwen van Dante?
Over de auteur
"Ik ben Mikki Heinis en ik ben 11 jaar. Ik woon in Leiden, samen met mijn oudere broer en mijn ouders. Ik doe aan theater en ben dol op schrijven. Toen ik zes jaar oud was, schreef ik mijn eerste boek. Ik heb dit verhaal al een tijd geleden bedacht, maar nu heb ik hem echt geschreven. Als het aan mij ligt volgen er natuurlijk nog veel meer boeken!"
Inkijk
Nina hoort haar eigen hartslag alsof er op een stenen muur getimmerd wordt. Boem, Boem, boem, boem. Alles om haar heen is zwart. Af en toe danst er een gekleurde vlek langs. Nina lacht en kijkt rond. Het warme, zwarte holletje geeft haar een rustgevend gevoel. Ze beweegt zich naar de rand en aait het zachte muurtje. Ze loopt weer terug en gaat zitten. Ze zakt een beetje weg, net als in haar bed thuis. Als Nina haar handen op de – nou ja, wat is het eigenlijk? – grond zet, voelt ze dat er een laagje warm water op ligt. Ze beweegt haar handen in het water en giechelt. Het water is verleidelijk warm en Nina moet de aandrang weerstaan om er in te gaan liggen. De drang is te groot. Nina gaat voorzichtig op haar rug in het water liggen, het komt tot haar oren en ze voelt hoe het water in haar oren gonst. Net het geluid van de zee, denkt Nina. Ze zakt nog wat dieper weg en het water komt in haar mond. Nina sluit haar ogen even. Ze bidt of ze hier voor eeuwig kan blijven. Als Nina haar ogen opent, ziet ze dat ze helemaal onder water zit. Ze blijft nog even liggen. 10 seconden, 20, 30, en dan heeft Nina geen adem meer. Ze wil omhoog komen, maar het lukt niet. Ze zit vastgekleefd. Nina slaat met haar armen op het water en probeert zich los te rukken. Ze wil schreeuwen, maar ze bedenkt zich omdat ze dan zuurstof verliest. Er springen tranen in haar ogen. Kan je huilen onder water? vraagt Nina zich af. Het voelt alsof er een steen op haar hart valt. Nina grijpt naar haar borst. Haar longen worden afgeknepen. Met haar hand op haar borst hapt Nina naar adem. Haar geluiden zijn duidelijk hoorbaar, ook al zit ze onder water. Water in, water uit. Het helpt niet. Het helpt niet. Nina kijkt omhoog, maar ziet alleen het zwart van het hol. Ze voelt hoe ze wegzakt. Dit is het dan. Dit is doodgaan. Het laatste wat Nina voelt is een hand die haar grijpt.
