Het Verhaal van de Bibliothecaresse
Tweede deel van Het Verhaal van de Schrijver trilogie

Nienke en de anderen weten te ontsnappen uit de Verhaalgevangenis, maar staan dan voor een nog grotere opgave: wegkomen uit kasteel Ignis Flammae. Hierbij krijgen ze hulp uit onverwachte hoek. De strijd om de Verhalenwereld te bevrijden van Selene komt steeds dichterbij. Nienke moet voor die tijd leren haar magie te beheersen om te kunnen overleven. Er zijn nog zoveel mysteries te ontrafelen. Zoals wie de Bibliothecaresse en de Verteller uit de voorspelling zijn en is de geheimzinnige Luna wel te vertrouwen? Kan Nienke haar creaties en de andere bewoners van de Verhalenwereld redden en ondertussen antwoorden te krijgen op alle vragen die ze heeft?

De zestienjarige Nikita Moleveld heeft van kleins af aan al een voorliefde voor fantasy- en science fiction. Ze schrijft sinds haar achtste korte verhalen wat uiteindelijk heeft geleid tot de trilogie Het Verhaal van de Schrijver. Ze wilde altijd al een boek schrijven en dankzij een project op school en de steun van haar ouders had ze daar eindelijk de kans voor. Schrijven is haar grootste passie, maar ze is ook dol op lezen, badminton en handletteren.

Ik haalde diep adem en probeerde rustig te blijven, maar dat was niet makkelijk. Het water steeg nog steeds en kwam al in de buurt van mijn middel. Lotstoks raad hielp echt niets, als het aan hem lag zou ik hier zonder verzet verdrinken! Ik besloot dat het nu tijd was om zelf iets te bedenken. Aller eerst gooide ik het zwaard neer. Daarmee kon ik niet zwemmen. Ik begon richting de muur te zwemmen en schopte mijn schoenen uit. Die hielden me alleen maar tegen. Het water golfde om me heen en het zwemmen ging zwaar. Ik was een redelijke zwemmer, maar ik twijfelde of ik de muur zou halen. Ik probeerde met mijn voeten weer op de vloer te gaan staan, maar het was al te diep. Ik dook onder water en probeerde zo iets sneller te zwemmen. Onderwater leek het water me nog erger tegen te houden. Hoestend kwam ik weer boven water en probeerde verder te zwemmen. Het enige wat ik nog hoorde was mijn eigen adem en het ruizen van het water. Ik probeerde wat dingen op te roepen die me misschien iets kracht zouden geven. Ik dacht aan mijn familie en vrienden, mijn creaties. Aan alles wat ik maar kon bedenken, maar het hielp niets. Als ik probeerde magie op te roepen lukte het vaak door mezelf boos te krijgen, maar dat hielp ook niets.
Met mijn laatste energie dook ik onderwater en zette ik me via de vloer af richting de muur, maar ik wist bijna zeker dat ik het niet ging halen. Ik kwam weer boven water en zag dat ik in normale omstandigheden nog zo’n drie slagen zou moeten zwemmen. Maar ik had niet meer genoeg kracht. Ik stopte met zwemmen en liet me meevoeren door het water.
Het water trok me onderwater en ik spartelde niet tegen, dat zou toch niets helpen. Langzaam werd alles wazig.