Engeltjes op pootjes
Korte verhalen over gewone mensen en de bijzondere band met hun hond

In deze afwisselende verhalenbundel staat de ijzersterke band tussen gewone mensen met hun bijzondere hond, centraal. Overgoten met een sausje van fantasie worden de verhalen geserveerd op een bedje van emotie en empathie. Laat u zich ontroeren, aan het lachen maken en doorvoel het verdriet, dat een mens doorgaat bij het verliezen van een hond. Een hond is niet alleen maar een hond, het is een gezinslid, je allerbeste vriend, therapeut en je kind in één. Honden zijn lichtbrengers in donkere dagen, een dagelijkse bron van ‘live entertainment’. Honden zijn… engeltjes op pootjes!

Josje Toby (1972) komt uit een familie van schrijvers. Haar moeder schreef kinderboeken, een oom was stadsdichter voor het leven. Ze heeft een vaste column het clubblad van de Nederlandse Sheltie vereniging en werkte bijna zeventien jaar in het (speciaal) onderwijs. Ze is gelukkig getrouwd, moeder van twee kinderen en woont met haar man en drie honden in Alkmaar. Samen met haar honden beleeft ze vele avonturen, waarvan ze in dit boek, op geheel eigen wijze, verslag doet.

Goed. Je hebt dus besloten om een pup te adopteren. Op dat punt hebben velen van ons gestaan.
Wellicht begint je bestaan als hondeneigenaar nog voordat het diertje eenmaal je huis heeft betreden.
In ons geval haalden we bij de lokale dierenspeciaalzaak een heuse ‘Blije Puppydoos’.
Gewapend met voorgenoemde doos togen wij naar mijn kinderen, die we op originele wijze wilden vertellen dat we een pup in huis zouden nemen.
In de doos zaten een hondenriem (waarvan de musketonhaak als een molensteen om de nek van onze jongste telg zou gaan hangen, wisten wij veel waar we op moesten letten bij het kopen van een leren hondenriem?), een flos (die term was mij geheel onbekend, ik had slechts de tandarts die term eens horen gebruiken), een paar zakjes hondenvoer en een stapel reclamefolders.

Zoals verwacht waren mijn kinderen dol van blijdschap en begon de zoektocht naar een geschikte naam voor onze pup. Aangezien de naam van mijn zoon en de stamboomroepnaam van de hond ongeveer gelijk bleken – Jesse en Djazz – zochten we net zo lang tot we een naam vonden waar we ons alle vier in konden vinden. Mijn man had vroeger een Maltezer leeuwtje gehad, dat de naam Timo had gedragen. Het was zo’n bijzonder diertje geweest, dat verdiende het om ‘vernoemd’ te worden. En dus waren we eruit. Timo 2.0 zou het worden.

Een heuse bench deed zijn intrede in ons huis. Op de plaats waar vroeger de kinderbox gestaan had, stond ineens een kooi, zoals ik het ding steeds noemde.
Ik kon er maar niet aan wennen dat een hondje zo’n kooi als fijne slaapplek zou kunnen gaan zien.
Ik las in de aanloopperiode alles wat los en vast zat over het opvoe-den van honden. Aangezien Timo mijn allereerste hond zou worden, wilde ik goed voorbereid gaan proberen alles ‘goed’ te doen qua opvoeden. Hij zou niet op de bank mogen zitten of liggen, vlak voor etenstijd zou hij uit zichzelf zijn bench in moeten lopen, hij zou ’s nachts direct gaan slapen en geen enkel geluid meer maken tot aan de volgende ochtend. Uiteraard zou hij ’s morgens ‘droog’ zijn ge-bleven en ons met vriendelijk gekwispel begroeten. Althans, dat was de theorie.

De dag dat we onze pup gingen ophalen brak aan. De kinderen moesten thuis op ons wachten en daar waren ze niet blij mee. ‘Ge-wapend’ met een kartonnen doos en een wollen dekentje kwamen we aan bij het huis van de fokker.
Na het invullen van allerlei papieren begonnen we, samen met onze nieuwe jongste telg, aan de terugreis.
Uiteraard bleek het pupje allerminst van plan zich geheel willoos te onderwerpen aan de kartonnen doos en het dekentje.
Nadat hij met zijn tandjes aan de doos had liggen knagen, en zichzelf volledig in de knoop had gelegd in het dekentje, nam ik hem bij me op schoot. Het duurde niet lang voor hij zich oprolde tot een balle-tje en in slaap viel.
Mijn hart stroomde over van liefde.
Even later stroomde ook de blaas van ons lieverdje over.