Breekpunt
Een jongen is slachtoffer van huiselijk geweld. Gelukkig heeft hij de onvoorwaardelijke steun van zijn beste vriendin.

De steun van je allerbeste vriendin kan de wereld betekenen in je tienerjaren. Zeker voor de vijftienjarige Justin. Nadat zijn vader plotseling overlijdt, blijft hij achter bij zijn moeder, met wie het contact slecht is. Bovendien wordt hij door zijn stiefvader mishandeld. Gelukkig is zijn overbuurmeisje en beste vriendin Isabel er altijd om hem te steunen. Ze overtuigt hem dat hij de hulp moet accepteren die zo hard nodig is.

De meeslepende, opbloeiende liefdesrelatie tussen deze twee beste vrienden staat centraal in een Young Adult die bewijst dat vriendschap altijd sterker is.

Ilona Posthumus (1980) houdt van lezen en schrijven. Ze schrijft al haar hele leven verhalen. Pas onlangs heeft ze besloten om een uitgever te benaderen. Ze is ruim vijftien jaar werkzaam binnen het basisonderwijs. Ilona Posthumus woont met haar man en twee kinderen in Tilburg.

‘Maar wat zei je dan tegen Sacha?’ Isabel en Justin zitten bij Justin in de achtertuin op de rand van het zwembad en laten hun blote voeten in het water bungelen.
‘Niks belangrijks. We zullen geen last meer van haar hebben, daar ging het toch om?’
Isabel knikt en kijkt hem van opzij aan. Hij ziet nog bruin van hun wintersportvakantie, maar de onbezorgde, vrolijke uitdrukking die hij toen steeds op zijn gezicht had, is verdwenen. Als sneeuw voor de zon…
‘Hoe gaat het nu echt met je?’ vraagt ze. Ze houdt hem nauwlettend in de gaten. Hij kijkt haar niet aan en haalt zijn schouders op.
‘Ik maak me zorgen, weet je? Thijs ook. Je kunt zo toch niet doorgaan?’
Hij zegt niets en staart voor zich uit.
‘Justin?’ Ze tikt met haar blote voet tegen zijn voet en eindelijk kijkt hij haar aan. Ze schrikt van de blik in zijn ogen, die het midden houdt tussen wanhoop en verdriet.
‘Ik weet het gewoon niet meer,’ zegt hij hees. ‘Mijn moeder geeft mij de schuld van alle ruzies. En bij Stef kan ik niks goed doen. Ik weet niet wat ik moet doen. Als mijn vader er nog was, zou alles anders zijn…’
‘Met mij kun je altijd praten. Dat weet je toch?’
‘Ik kan het niet…’
‘Maar je moet er echt over praten. Je kunt het niet wegstoppen.’
‘Ik los het zelf wel op.’
‘Dat werkt niet. Dat probeer je al bijna een jaar.’
Justin zwijgt een hele tijd.
‘Weet je?’ zegt hij dan opeens. Isabel kijkt hem nieuwsgierig aan. ‘Ik zou het liefst gewoon de hele dag op mijn snowboard van de zwarte piste willen knallen. Nergens aan denken, niets voelen, behalve de wind en de kou…’
Isabel slaat haar arm om hem heen en trekt hem tegen zich aan. ‘Het is oké, weet je?’ fluistert ze. ‘Ik zal er altijd voor je zijn.’
Hij glimlacht en ze zoent hem op zijn wang. Hij pakt even haar hand vast. ‘Je bent lief.’