Het Gebouw
- re-integratie als toverwoord

Valt er te leven met de druk die de gemeente steeds verder opvoert voor re-integreerders zonder compleet door te draaien? Elisabeth Siegers probeert deze vraag te beantwoorden. Na de gedwongen sluiting van haar bedrijf belandt ze in een vacuüm. Maar niet voor lang. Met haar optimistisch karakter en humor stort ze zich in de volgende uitdaging. Niet dat ze veel te kiezen heeft. Banen zijn er nauwelijks en het aantal werkelozen groeien met de dag. Maar daar heeft de gemeente iets op gevonden: een likje re-integratie en ondertussen nuttig werk verrichten. Het lijkt allemaal mee te vallen, tot Elisabeth Siegers ontdekt hoe de vork werkelijk in de steel zit.

"Ik ben begaan, mijn grote rechtvaardigheidsgevoel maakt het me niet makkelijk. Te vaak vergeet ik mezelf om op te kunnen komen voor mensen die het nog moeilijker hebben. Maar eenmaal in de situatie gebracht die mij niet veel keus laat naast die mensen waar ik zo begaan mee ben, komen er dilemma’s naar boven die mij aan het wankelen brengen. Gewend om mijn eigen boontjes te doppen weet ik ook nu weer mijn hoofd boven water te houden. De prijs is hoog, maar mijn gevoel voor eigenwaarde is sterker dan die prijs."

De volgende dag worden we verblijd met versterking van hogerhand. Er komen coaches en mensen van "boven" meewerken aan onze tafel. Eerst komt er een stevige blonde dame. Ze rent op mijn buurman af om hem te berispen voor de zonnebril die hij op heeft gezet. Dat was een grapje, voor een foto. Dan gaat ze naast hem zitten en deelt mij mee dat ik teveel in de zakjes doe. Ik denk alleen maar: dan ga je ergens anders werken, waar je nuttig kan zijn. Ik kan het prima af zo, met twee doekjes, een handschoensetje en twee alcoholdoekje per zakje. De stevige blonde dame ontpopt zich als een echte slavendrijver. Mijn zonnebril buurman is de dupe van haar overmatige werkdrang. Ze legt hem uit dat je, terwijl je met iemand praat, gewoon verder kunt met inpakken. ‘Kijk, ik praat nu met jou, maar ik pak gewoon pleisters in een pakje, snap je?’ Mijn buurman geeft mij een veelbetekende blik en fluistert: ‘Ik niet begrijpen, ik buitenlander.’ Ik lach, hij ook. Met kiespijn. Als reactie overvoeren we haar met zakjes. Na een minuut of vijf ligt er een hele stapel. ‘Doorwerken!’, grapt een buurman tegen haar en hij grijnst veelbetekenend. Dan verdwijnt ze, de productielijn laat ze voor wat het is. Aan de overkant van de tafel neemt ze een positie in. Haar ogen volgen iedereen bij het opstaan om een doos te pakken, de computer te gebruiken voor vacatures of wc gebruik. Nog even en ze krijgt ruzie. Mijn buurman neemt haar werk over. Nummer twee dient zich aan. Ze verbaast zich over het geklaag van iedereen en vraagt zich af wat die mensen hier dan doen? ‘Wij moeten ook hard werken hoor, voor ons geld!’ Dat zal wel iets meer zijn, dan wij krijgen. Daar op de loonadministratie.