(pen)vruchten van een groenteboer
verhalen van een leven aan straat

Ik ben Jan en ik ben opgegroeid binnen een familie van handelaren die geld wilden verdienen aan het leveren van een eerste levensbehoefte. Daar wilden wij niet rijk van worden, maar wel gelukkig. Lekker en gezond eten past bij een mooi leven - ik weet niet beter!

Elke dag aan ‘straat’ levert diverse situaties op. Ik ben ze gaan bundelen omdat ik merkte dat je na verloop van tijd deze situaties anders gaat herinneren. Ik merkte dat via mijn vader, waardoor hij de inspiratiebron werd om te gaan schrijven. Uitspraken als “Mag ik uw bananen even passen?” of hoor je natuurlijk niet iedere dag! Laat staan dat je in een vreemd is de eerste serie verhalen.

Veel leesplezier,
Jan

De groep koffiedrinkers, van drie verschillende nationaliteiten, kwamen in contact en het kwam ter sprake dat ze allemaal T-shirts wilden gaan kopen. De (nep) merkkleding was namelijk spot goedkoop in Turkije. Het idee ontstond om op de markt alles in één keer in te kopen. Een dame die inkoopster was bij warenhuis Otto zou de boel leiden. Eenmaal op de markt hield ze de meest stomme verhalen tegen de verkopers. Zo was ze een moeder van een weeshuis en zocht goedkope kleding. Maar met vijftien volwassenen die achter je staan is dat een weinig geloofwaardig verhaal. Het wilde dus maar niet lukken en ik ging steeds verder van de groep vandaan lopen. Ik wilde er eigenlijk niet meer bij horen. Net op het moment dat ik weg wilde gaan wilde de groep overleggen. Ik gaf mijn mening en natuurlijk werd de inkoopster boos. “Doe jij het dan maar!”, snauwde ze mij in het Duits toe.
Ik hou wel van een uitdaging en begon rond te lopen. Ik kwam bij een paar kooplieden aan die drukker met elkaar aan het kletsen waren, dan dat ze zich op hun klandizie concentreerden en begon zonder iets te zeggen T-shirts beet te pakken en te controleren. De prijzen die de man hanteerde waren iets duurder dan ik bij andere stands had gezien, maar hij kwam al snel naar me toe toen ik interesse toonde. Ik vertelde hem dat ik wel interesse had maar dat hij duurder was dan de rest en dat ik geen zin had in zijn prijzen. Met een gespeelde boosheid keek hij mij aan, maar ergens vonden we elkaar ook grappige mensen. We begonnen te onderhandelen en op een gegeven moment ging ik handjeklappen met hem. Omdat hij dat niet kende, maar wel meedeed kreeg ik de prijs die ik wilde. Ik legde de prijs voor aan de groep en de deal werd beklonken.