Gejaagde Stilte
Een dystopisch verhaal met een sterk rolmodel voor hoogsensitieve lezers

De aarde is uitgeput onder de vraag van de mensen. Moeder natuur is vervuild en dieren worden vergiftigd. Het nieuwe Regime belooft hoop op een betere toekomst. Maar al snel wordt het duidelijk dat het Regime voornamelijk handelt uit eigenbelang. Het creëert angst en vernieling om zo haar alleenheerschappij te verkrijgen. Ook de achttienjarige Adeline, die mensen haarscherp aanvoelt, moet aan het geweld en de ondervoeding geloven. Zodra een leider zijn zinnen op haar heeft gezet, barst de hel voor haar los. Hij wil haar gebruiken als geheim wapen in de strijd tegen de rebellen en diegenen die zich verzetten tegen het nieuwe Regime. Maar alles heeft een keerzijde.

Marieke Wuyts (1998) komt uit Ravels. Ze is de oudste dochter uit een gezin van vijf kinderen. Marieke is een gepassioneerde amazone en trainster die, eens uit de stal, graag in de pen kruipt.  Van kleins af aan uit ze haar creativiteit door te tekenen en te schrijven.  Op jonge leeftijd behaalde zij telkens de finale bij de Junior Journalist schrijfwedstrijd (Davidsfonds).  Gebeten door het schrijfvirus, vertrouwde ze vele verhalen toe aan het papier. In haar debuutroman Gejaagde stilte neemt Marieke je op een aangrijpende manier mee in de gevoelswereld van het hoofdpersonage.

Mijn armen liggen bevend rond mijn omhooggetrokken benen. Moeizaam open ik mijn ogen, bang voor het beeld dat ik ga zien. Ergens hopend dat het slechts een nachtmerrie is.
Dat ik wakker word in mijn kamer.
Het is donker, maar de silhouetten van mijn familie op de grond zijn duidelijk zichtbaar. Badend in hun eigen bloed vullen ze de harde vloer in de woonkamer.
Een rilling verplaatst zich over mijn ruggengraat, mijn bloed gutst door mijn lichaam en slaat tegen de wanden van mijn aderen. Tranen dringen zich een weg naar buiten en stromen niet veel later als twee kleine watervallen over mijn wangen naar beneden.
Op zoek naar een weg die naar de grond leidt. Waar ze zich met het bloed verenigen.
Het bloed, mijn bloed.
Ik wil opspringen, weg uit het bloed. Maar mijn lichaam is bevroren. Mijn ogen staren naar het bloed, alsof het nog moet uitzoeken of het wel van mij is.
Mijn hand gaat tastend over mijn been naar beneden, naar mijn kuit, waar een stekende pijn ontstaat. Mijn bevroren toestand lijkt te smelten, zodra ik het natte, bloederige gevoel aan mijn vingers krijg.
Alsof mijn been van zuiver kristal is gemaakt en uiterst breekbaar is, strijken mijn vingertoppen langs mijn gehavende huid.
Een pijnscheut gaat door merg en been zodra ik de opening, waar de kogel door is gegaan, aanraak.
Ik bijt op mijn onderlip om een schreeuw te dempen.
Bang dat iemand mij zal horen.
Alles is stil.
Even lijk ik de enige in deze ruimte te zijn.
De enige overlevende.
Mijn hart gaat tekeer in mijn lijf. En het lijkt elk moment uit mijn borstkas te willen scheuren. Ik voel hoe het bloed door mijn lijf giert, hoe de adrenaline me overeind houdt en vecht tegen het vreemde gevoel in mijn hoofd.
Zweet druipt in kleine glimmende druppels langs mijn voorhoofd. Mijn ogen knijpen weer samen, terwijl ik de pijn in mijn been verbijt.
Pijn.
Overal.