Oede en Lar deel 3
De vlucht naar de Grote Hoogte

Dit is het derde deel over het leven van Oede en Lar, twee jongens die leefden in de prehistorie, ongeveer 6000 jaar geleden. Hun Stam leefde in “de lage landen”, op de plek waar nu de Noordoostpolder ligt!

Oede en Lar zijn vrienden door dik en dun. Ze wonen met de Stam van Eugan op het lage land, dichtbij het grote water. Zij leven van wat de aarde biedt. Aan eten, maar ook aan mogelijkheden voor kleding en onderdak. Het lijkt erop dat donkere wolken de rust en de veiligheid van Eugans Stam gaan overschaduwen. 

Geheimzinnige gebeurtenissen en mysterieuze tekenen brengen heel veel zorgen en spanning. Wie heeft er een verklaring voor de dode reegeit, die vlakbij het kamp wordt gevonden? Dit is tcoh spotten met de gaven van Moeder Aarde? Eugan moet met zijn Stam verhuizen naar de Grote hoogte. Maar ze zijn daar niet de enige Stam. Wolf is voor Lar absoluut een onmisbare vriend voor het leven geworden. Drie mannen moeten op onderzoek uit en doen een vreselijke ontdekking. Ze komen met z’n vieren weer terug. Oede doet mee aan een moeilijke jacht op bijzonder groot wild. Maar de wolven doen ook mee! Hoe reageert Wolf daarop? Lar maakt met zijn vader dagenlange tochten door het besneeuwde land. Wat hebben die twee met elkaar te bespreken?

De grote liefde van schrijver Hans de Bondt voor “het lage land bij de grote zee” is bij velen bekend. het Polderland bij uitstek. Ook dit spannende derde deel speelt zich weer af in die wereld. Het boek is zoveel mogelijk gebaseerd op historische feiten. Bij de vele avonturen die Oede en Lar beleven maakt de lezer ongemerkt een stukje van de oude Nederlandse geschiedenis mee. De prachtige omslagtekening is weer van de hand van Kors de Waard.

‘Die man heeft heel slecht voor zichzelf gezorgd’, mopperde ze tegen de Sjamaan. Laat Voere maar maar tegen zijn vrouw zeggen dat haar man terug is en dat hij goed moet drinken, eten en rusten. Hij heeft veel te hard gesjouwd.’

Ondertussen waren Oede en Lar aan het trekken gegaan met de varkenshuid vol klei.
‘Hoe heeft die man dat in z’n eentje kunnen dragen?’, vroegen zij zich af.
Ze konden de zak met geen mogelijkheid opbeuren, en sleepten het met moeite naar de plaats waar hun vlot lag.
‘Dat krijgen we nooit in één keer mee’, stelde Oede vast. ‘We kunnen beter de helft hier laten liggen, dan halen we dat morgen wel op. Als we al deze klei op ons vlot leggen, zakt ‘ie als een steen naar beneden. En wij moeten er óók nog bij op.’
‘Helemaal mee eens!’, reageerde Lar. ‘We leggen de huid op zijn zij en kiepen de helft eruit’.
En zo deden ze dat. Door het water sleepten ze de halfvolle zak naar het midden van het vlot en trokken hem er daar op. Het peddelen naar de aanlegplaats gaf geen problemen, maar toen begon het gesleep opnieuw.
Tenslotte kwamen de vrienden, mopperend en zuchtend, met de voorraad klei bij het kamp aan.
Op de werkplek van de Pottenbakker zetten ze de zak neer. Een grote, ruwe, varkensleren zak, half vol klei en met vier rare gaten er in.
En ja, hoe die gaten daar nou ingekomen waren??