Mag ik van je houden?
Een Nederlandse K-drama over een K-popliefhebber

Er gaat een korte rilling over mijn rug heen. Ondertussen voel ik wat in mijn nek kriebelen. Wanneer mijn ogen langzaam opengaan, tegen mijn zin in, probeer ik op mijn rug te gaan liggen. Meteen stoot mijn elleboog tegen iets hards aan, maar tegelijk ook wat zachts. Ik probeer mijn rechterhand te bewegen, maar ook dat lukt niet. Ik til mijn dekbed op en kijk naar mijn hand. Tot mijn schrik zie ik een andere hand erop liggen. Aan de grote van de hand is te zien dat die van een man is. Als het tot me door dringt dat er een mannenhand op mijn hand ligt, heb ik de neiging om te schreeuwen. Niet schreeuwen. Je kunt toch niet hard schreeuwen, dus het helpt toch niet, zeg ik denkend tegen mezelf. In mijn ooghoek zie ik een paar plukken mooi, zwart haar met bruine highlights. Mijn adem stokt. Ik probeer wat uit te brengen, maar alleen wat gebrabbel komt eruit.
‘안녕, schat. Tijd niet gezien’, hoor ik naast mijn oor. Ik hoor een lach in zijn stem. Ik weet zeker dat hij een grimas op zijn gezicht heeft. In mijn ooghoeken zie ik hoe hij ligt en waarom ik de rillingen krijg. Hij ligt strak tegen me aan en zijn rechterhand ligt op mijn rechterhand. Zijn linkerarm ligt, zo te voelen, onder mijn nek. Zou zijn arm al in slaap zijn gevallen? Ik zoek zijn linkerhand. Tot schrik vind ik hem onder mijn hand. Snel haal ik mijn hand weg. Zijn adem voel ik in mijn nek, tenminste, dat denk ik. Ik probeer mijn gedachte op nul te zetten en terug te denken of ik misschien gedronken heb. Ik denk na wat ik allemaal heb gedaan. Wacht. Ik drink zelden en laat staan op vakantie. Ik kijk te veel films zeker. Alleen daar gebeurt het in. Hoe kom ik erbij? Langer kan ik niet denken. Hij zegt wat tegen mij.
‘Weet je… ik heb nogal wat problemen. En…’, zegt hij zachtjes.
‘Wat maakt mij dat uit? Hoe ben je mijn kamer ingekomen en waarom ligt jouw hand op die van mij en…’, onderbreek ik hem, maar met een hardere stem onderbreekt hij mij weer: ‘Ik was nog niet klaar.’