Marjan
en de terugkeer van Job...

Marjan is de dochter van Bart Hontelez, eigenaar van De Lelie in Oudewater. Na de Tweede Wereldoorlog keert de joodse schrijver en fotograaf Job Bremer terug naar dit stadje. Daar vindt hij troost bij Marjan, die altijd al een fan van hem is geweest. Voor Job, die door de Holocaust zijn gezin verloren heeft, lijken nu betere tijden aan te breken. Maar het noodlot slaat opnieuw toe in zijn leven. Deze keer dreigt ook Marjan daarbij meegesleurd te worden. Hélène, Marjans moeder, toont geen begrip voor wat haar dochter doormaakt. Bart des te meer. Zal het hem gelukken zijn dochter uit haar depressie te halen? En wat betekent dat voor de relatie met zijn vrouw? Een serieus verhaal, waarin relativering en humor gelukkig niet ontbreken.

‘MARJAN en de terugkeer van Job... ’ is het derde deel van een historische familietrilogie in horecakringen.Toch is dit boek zodanig geschreven (net als ‘Huub, den Bels’ en ‘Pieter en de mooie meiden’) dat ze ieder ook als zelfstandig verhaal kunnen worden gelezen. De auteurs, Mimi & Peter van Waterschoot van der Gracht, zijn er weer in geslaagd om er een beeldend geheel met vlotte dialogen van te maken. Lezers beweren dat deze levensechte geschiedenis zo als script zou kunnen dienen voor een boeiende televisieserie…

“Is daar iemand?”, vraagt hij verschrikt.
“Nee, natuurlijk niet!”, liegt Marjan haastig. De Meester bij de arm naar het raam trekkend, verder van de tap vandaan, zegt ze: “Uw pak is best chic, maar het geheel is toch net iets te somber, vind ik…” Ze trekt vlug een bloemetje uit een vaasje en steekt het in zijn knoopsgat.
“Kijk! Nu is het pas werkelijk af!”
“Oh, dank je wel!”, zegt de Meester verbouwereerd.
Zenuwachtig lachend, voegt hij daar aan toe: “Dat missen wij vrijgezellen nou, hè? Zo’n vrouwelijke toets op zijn tijd!”
“Maar u heeft toch zeker wel een verloofde?”, daagt Marjan hem uit, een doos met slingers pakkend. “Zo’n knappe jonge vent als u.”
“Nee, hoor!”, haast de Meester zich te zeggen. “Ik ben nog niet verloofd, maar…” Dan plotseling moedscheppend: “Maar ik heb… ik ken wel een meisje, dat ik aardig vind… erg aardig zelfs!”
Hij doet aarzelend een stap richting Marjan.
“Past u even op”, zegt ze, ondertussen de trapleer zowat op zijn tenen zettend en er snel opklimmend: “Het werk hier moet wel op tijd af! Dat begrijpt u!”
De Meester gaat quasi zedig op gepaste afstand staan. Maar niet voordat hij zijn ogen stiekem verlustigd heeft aan de voor hem opstijgende benenpracht…
“Kijk eens wat ik hier heb?”, zegt hij nerveus in zijn binnenzak graaiend, “Kaarten voor een concert in Utrecht. Volgende week. Vivaldi! Op dinsdagavond.”
“Fijn voor u”, klinkt het spottend vanaf de trapleer. “Maar ik ben bang, dat u zo diréct al een concert te wachten staat. Een fluitconcert, vrees ik! ’t Is vijf voor tien, Meester!”
“Mensenlieve!”, roept de Meester beschaafd, maar hevig geschrokken. “Het Stadhuis! Ik moet voortmaken! Ik spreek je straks nog wel, Marjan!”
Haastig verlaat hij de zaal, zijn jaspanden wapperend achter hem aan. Onwetend van de uitbundige vrolijkheid die hij achterlaat…
“Oh, je was knettergoed!”, gilt Teroeska, opduikend vanachter de tapkast.
Marjan schiet haastig van de trap af om de vluchteling door het raam na te kunnen kijken. “Kijk hem rennen!”
“Net een zwaluw met die wapperende staart!”, roept Teroeska.
“Maar één zwaluw maakt nog geen zomer, meestertje!”, gilt Marjan. “En vast geen lente in mijn hart!”