Een Aspergers begrip
Begrijpend denken

Het boek gaat over het Aspergersyndroom, een vorm van autisme. Het is beschreven vanuit het perspectief van een Asperger zelf. Zijn begrijpende manier van denken weerspiegelt zich in begrijpelijke woorden en beelden. Het brein komt aan bod, als ook het begrip van de wereld om hem heen. In alles probeert hij het verschil aan te geven tussen personen mét en zonder het syndroom. Het wordt autobiografisch afgesloten. Hierbij komen ervaringen ter sprake van de vroege jeugd tot aan het heden. Dit zijn tekortkomingen, maar ook veel specialismen. Gaande de jaren leert hij omgaan met zijn eigenaardigheden. Momenteel is er nog weinig vreemds te zien aan hem.

De auteur werd op z’n drieëndertigste pas gediagnosticeerd met het Aspergersyndroom, echter was het besef van het 'anders' zijn er al op vroege leeftijd. Destijds was hij zeer verlegen, maar tegenwoordig juist zelfverzekerd. Het 'zeker' zijn van alles, is wat troef is. De pedante manier van schrijven kenmerkt dit. Vanwege het denken in beelden en begrippen, is het voor de auteur moeilijk de juiste woorden te zoeken, wat toch gelukt is.

Als kind was ik zeer verlegen en ik voelde me ook toen al anders. Om het minste of geringste kreeg ik een rood hoofd. Dit was vooral op school het geval. Wanneer ik iets moest vertellen of voorlezen tegenover de klas, kreeg ik een rood hoofd en stamelde ik met mijn woorden. Toch had ik zeer jong al het gevoel dat ik sommige dingen beter begreep dan anderen. Dit betrof vooral persoonlijke zaken. Later pas begreep ik dat ik inzichten had over de volledige breedte van de meervoudige intelligentie . Voor alles had ik mijn eigen manier van begrijpen.
Zo was ik zeer goed in rekenen, waarbij ik op andere manieren tot antwoorden kwam dan de rest van de klas. Ik was al bezig in boeken van hogere klassen. Het rekenen kon ik op een gegeven moment zo goed dat ik sommen of kwesties niet meer met hoofdrekenen hoefde op te lossen, maar dat ik de antwoorden automatisch voor me zag als een ingeving. Hiervan begreep ik al vrij vroeg dat mijn onbewuste denken tot veel meer in staat was dan mijn bewuste denken. Ik kreeg tijdens mijn adolescentie echter een hekel aan rekenen, omdat ik automatisch dingen ging uitrekenen, ook al interesseerde het me niet of wilde ik het niet. Bijvoorbeeld tijdens het fietsen: hoeveel lantaarnpalen gemiddeld per straat of hoeveel klinkers of stoeptegels. Tot op de dag van vandaag reken ik liever niets meer uit, om niet weer met dezelfde gedachten te komen.
Op de basisschool werd ik veel gepest vanwege mijn anders-zijn. Ook had ik epilepsie en was ik vaak aan het staren (absences). Het begon allemaal met een zware aanval (grand mal) tijdens een Elvis Presleyfilm. Ik was toen een tijdje buiten bewustzijn en schokte onder meer met armen en benen. De kinderen op school maakten ervan dat ik was flauwgevallen vanwege de film. Sukkels. Eén jongen ruide de boel constant op om mij te pesten. Ik heb altijd al een grote zelfbeheersing gehad, waardoor ik niet op het uitlokken inging. Ik wist wel dat ik veel sterker en slimmer was dan menigeen, ook dan die ene opruier.