Of Ik Een Witte Vlinder Streel
deel 2

Door de historische gebeurtenissen in ‘Of Ik Een Witte Vlinder Streel’ heen, spint Lucie Spileers een fascinerend verhaal dat tegelijk een boeiende kroniek oplevert van de jaren ’50 en ’60. De terugkeer van de bekende personages die in een nieuw bloedstollend avontuur gestort worden en gebeurtenissen uit de Tweede Wereldoorlog, geven deze spannende roman een realistische uitstraling met enkele duistere bijklanken. Raadselachtige verdwijningen van twee dorpelingen komen aan het licht. Gruwelijke daden worden gepleegd, waarvan de dader lange tijd onbekend blijft.

Lucie Spileers (81) groeide op in Vlaanderen. Als kind had zij een lieve grootvader die haar hele mooie, originele sprookjes wist te vertellen. Haar liefde voor taal en communicatie vond daar zijn oorsprong. Lucie heeft een groot hart en houdt van de natuur, kunst en muziek. Zij gaf deze passie door aan haar dochter, de zangeres Ann De Renais. ‘Of Ik Een Witte Vlinder Streel’, de eerste roman van Lucie, werd in de jaren ’90 geschreven toen zij met pensioen ging en haar enige dochter naar het buitenland emigreerde. De opzoekingen om het boek historisch te ondersteunen en het fantaseren van de perikelen van de hoofdpersonages zorgden voor afleiding na een 35-jarige drukke carrière in de zaak die zij samen met haar man had opgebouwd.

De motorrijder had zijn voertuig verborgen in het steegje dat bij het Orgel uitliep. Hij sloop langs de muren van de smalle woningen en tuurde naar de poort van het magazijn waar hij de honderden auto-onderdelen wist, een chaos van vuiligheid en kleffe stank. Zijn vaders B.M.W. stond er niet geparkeerd. 'Hij zoekt', zei de man met de helm bij zichzelf. 'Ik zal moeten opschieten voordat hij terugkomt.'
Er was een deur in de hoge buitenpoort. Er werd hevig op gebonsd met een hard voorwerp. Adeline?
Hij had een sleutel en opende de deur met de snelheid van een inbreker. Het felle licht van de zon dat even binnen flitste, vergrootte zijn gestalte als van een mythologische reus. Hij gooide de deur dicht en zag in dit ene ogenblik het meisje dat met een staaf in de hand stond en hem afwachtte. Ze wou de indringer op afstand houden. Hij stond een ogenblik stil en wist dat het Adeline was.
Adeline zag alleen maar het enorme silhouet van een man met een helm op, alsof het een gedaante uit een andere wereld was. De regenboogstralen van de zon die boven door het raam scheen, verblindden haar. Ze beefde, maar ze was bereid om te vechten.
'Adeline!' De stem klonk vervormd en bijna onhoorbaar. Adeline voelde opeens een grote blijdschap in haar gemoed.
'Ali!' De motorrijder! Het was Ali die haar gevonden had. Ze liep naar hem toe en gooide de staaf op het bed bij Martine. Ze vloog in zijn armen. Armen die haar als een mantel omsloten, die haar beschermden, haar omvatten als een zalige veiligheid. Hij ving haar op en fluisterde hevig aangedaan: 'Sébastien!'
Maar hij hield haar tegen zijn borst. Ze bleef er een ogenblik liggen en kon niet denken. Ze rook de pittige geur van nieuw leder en ook een vleugje aftershave dat ze niet kende. 'Sébastien?!'
'Jaa...'
Opeens floepten drie tl-buizen aan en zetten de rommelige plaats in 'Zo, zo, zo, de verliefden!' grijnsde Fischer vuil. Zijn ogen straalden een lugubere wreedheid uit. Hij had een revolver in de hand en zijn blik was ijskoud.