Alle goede dingen zijn mazzel
overleven is een kunst

Het is 1970. Love, peace & happiness regeren Rotterdam. De tweeëntwintig jarige Arend is een levensgenieter en een sjacheraar. Voor hem is de wet er om overtreden te worden. Dan ontmoet hij de zestienjarige Zoef en zijn lekkere leventje wordt chaos: zijn bipolaire aandoening komt steeds duidelijker naar buiten. Met pooiers en de politie op zijn hielen vertrekt hij naar een ashram in India en duikt er onder. Daar heerst de rust, reinheid en regelmaat die hij in Rotterdam mist. Maar alles in het leven is tijdelijk en ook daar verdwijnt hij weer. Vierentwintig jaar later gaat Teri, de dochter van Zoef, opzoek naar haar onbekende vader. Ze valt van de ene in de andere verbazing. Op Corsica komt het tot een gewelddadige confrontatie. Dan gebeurt het onvermijdelijke...

Nico van Luijk is een babyboomer, geboren in het Rotterdam van 1946. In de jaren ‘60 en ‘70 genoot hij volop van de geneugten van de provo- en hippietijd. Tegelijkertijd haalde hij zijn Verpleegdiploma B, psychiatrie. In 1970 reisde hij naar India en bleef daar vier jaar hangen. Na zijn terugkeer in Nederland werkte hij tot 2015 afwisselend in de acute psychiatrie, de verslavingszorg en in TBS klinieken. Vanwege zijn werk schreef hij veel, vooral voortgangsrapporten en behandelplannen. Vijf jaar geleden ging hij met pensioen en legde zich toe op het schrijven van romans. Daar kon hij zijn creativiteit in kwijt. Nico is getrouwd, woont in Amsterdam en heeft twee volwassen kinderen.

Hij gaf de man zijn geld en via het erf liep Mohammed de weg op. Heel slim, bedacht hij. Gewoon een klant van Amma, die bevredigd op huis aan naar moeder de vrouw ging. Dit was zo’n ongelooflijke mazzel, dat zij dit voor hem wilde regelen. Hij voelde zich bevrijd, ondanks het zwarte gevoel, dat die dag bij hem achter liet. Van nu af aan was hij voor de rest van zijn leven een moordenaar. In Nederland ging hij voor minstens vijftien jaar de bak in en aan zijn lot in India dacht hij liever helemaal niet. Voor de rest van zijn leven zou hij een vluchteling blijven. Beter kon hij voorgoed met iedereen breken en in het niets verdwijnen. Het fantasieniets van Mathieu of van Theunis was zelfs voor hem als moordenaar te min. Hij ging op zoek naar een niets met structuur. Naar een niets waar hij rust, reinheid en regelmaat vond, wat hij er ook voor moest doen. Mathieu joeg hem de dood niet in, zoals Carl. Hij hield te veel van zichzelf om er een einde aan te maken, besefte hij nu. Zover kreeg de familievloek, kreeg ‘Child in time’ hem niet. Via zijn kinderen kon de schoft hem niet raken, die had hij niet. Alhoewel, Zoef misschien, dat telde niet. Snel haalde hij een aerogram uit zijn pukkel en schreef zijn vader een kattenbelletje. Straks deed hij de brief in het Moslimdorp op de post. Amma kwam weer naast hem liggen. Nu liet ze wel toe, dat hij haar uitkleedde en haar mahoniekleurige gladde huid kuste en streelde. Drie uur later stond hij aan dek van het kleine vrachtschip onder een bolstaand zeil en zag in de verte de donkere berg met zijn verschrikkelijke geschiedenis en met die geweldige vrouw achter de horizon verdwijnen. Wat een gok, straks flikkerden ze hem midden op de oceaan overboord, pikten zijn geld in en niemand die ooit nog iets van hem hoorde.