Een Zuid-Afrikaanse tragedie
Een verhaal uit de Koude Oorlog in een verloren paradijs

Na een lange carrière in de internationale zakenwereld, kwam er eindelijk tijd vrij voor Ad Ham om te gaan doen wat hij altijd al als een wens gekoesterd had: boeken schrijven. En dit vooral op momenten als het te nat of te koud of te donker is om buiten activiteiten te ondernemen. Sinds 2010 heeft hij al twee autobiografische boeken geschreven en in eigen beheer uitgegeven. Daarna kwam de volgende uitdaging om een volledig verzonnen verhaal te schrijven en er een boeiende romanvorm aan te geven. Zuid-Afrika speelt een belangrijke rol in zijn eerste roman. Hij heeft er enkele jaren gewoond en gewerkt en heeft de politieke en economische ontwikkelingen in dat land meer dan veertig jaar van dichtbij gevolgd.

Opeens doemt een kleine houten schuur op, op een open plek tussen de bomen. Langs het gebouwtje loopt een pad naar beneden, naar de rivier. En daar staat Ray, de schipper.
We stappen uit, Lizzie, Samir en ik en lopen naar de man. Samir met een kleine tas met wat spulletjes voor onderweg en ik met een envelop. Ray knikt, bromt wat onduidelijks als begroeting en stopt de envelop met het geld in zijn oude rugtas. Hij loopt het hutje in en komt terug met een enorm geweer.
“Goed voor alles,” laat hij ons weten, “krokodillen, nijlpaarden en zelfs rebellen.”
Zonder verdere uitleg draait hij zich om, doet teken dat we moeten volgen en marcheert het pad af naar de rivier. Daar ligt de boot aan een eenvoudig steigertje. Het is meer een grote sloep met een flinke buitenboordmotor. We staan allemaal stil voor de steiger. Ray tuurt ingespannen met een verrekijker de hele overkant af. “Olifanten,” mompelt hij, weer even de reisgids.
Het hele tafereel geeft me een onbeschrijfelijk gevoel. Om ons heen een kwetter- en fluitconcert van ontelbare vogels uit de bomen en struiken die tot aan de waterlijn staan. In de verte horen we het donkere gedreun van de gigantische watervallen, waar deze reusachtige waterstroom honderden meters naar beneden stort.
Maar van het water vóór ons komt geen enkel geluid. Alsof er een immense spiegel voorbij glijdt, voortgedreven door onzichtbare krachten, onweerstaanbaar aangetrokken door de diepe kloof in de aarde verderop. Waarin ze te pletter zal vallen.
Lizzie slaat haar arm om me heen. “Hier was dus het paradijs,” fluistert ze, haar ogen vochtig. Ze laat enkele seconden voorbij gaan en zegt nog zachter: “Het paradijs dat al heel lang geleden verloren is.”

Ray verbreekt het magische moment, legt zijn hand op de schouder van de tengere Samir en zegt op vriendelijke toon: “Instappen, jongen.”