Van kwaad tot erger
Een thriller waarbij de realiteit van het leven gewoon doorgaat

Nienke fietste de gracht op waar ze woonde en schrok. Er stonden twee brandweerwagens voor hun huis en er kwamen net ook twee politiewagens aanrijden. Vlug stapte zij af en maakte zich bekend bij de brandweercommandant. “Wat is er aan de hand?” vroeg zij angstig.
“Dat weten we nog niet. We zien geen vuur maar er komt behoorlijk veel rook uit je huis. Heb je nog iets opstaan of heb je een openhaard?”
“Nee zeker niet.” Nienke schudde met haar hoofd.
“Wil je de deur dan heel voorzichtig van het slot halen en dan weer hierheen komen, dan gaan wij binnen kijken.”
Heel voorzichtig haalde zij de deur van het slot en ongerust stapte zij weer terug de straat op terwijl de brandweerlieden naar binnen gingen.
Even later kwamen twee brandweerlieden terug en gaven iets aan hun commandant. Die kwam naar haar toe en liet een ovaal voorwerp zien. “Wat is dat?” vroeg Nienke verbaasd.
“Een rookbom. Er zijn er nu drie gevonden en we zijn nu aan het kijken hoe ze binnen zijn gekomen. Door de brievenbus kan niet, dus moeten ze ergens door een raam of luikje naar binnen zijn gegooid.”
De deur en de ramen werden wijd open gezet en één van de brandweerlieden kwam met een soort ventilator om de rook vlugger te laten verwijderen. Nienke belde eerst Julia op en vervolgens haar baas, gelukkig was hij nog op het werk. “Ik kom direct naar je toe.” Even later kwam hij met sirene aanrijden en voegde zich bij de brandweercommandant.
Samen liepen zij naar binnen. Het duurde even voor zij weer naar buiten kwamen en naar Nienke toeliepen. “Er stond een luikje open van de badkamer en zo te zien zijn ze daar naar binnen gegooid. Ze zijn dus via de achterkant gekomen. Voor de rest zijn er geen braaksporen of open ramen geconstateerd,” legde de commandant uit.
Haar baas pakte zijn telefoon. “Ik bel de technische recherche even dan kunnen zij kijken naar vingerafdrukken voor het gaat regenen. En naar voetstappen in de aarde.”
“Ja dat is goed. Ik neem aan dat wij vanavond niet in ons huis kunnen slapen?” Het antwoord wist Nienke eigenlijk al.
“Nee dat lijkt me niet verstandig. Misschien morgen, de brandweer zal dat wel doorgeven. Ze moeten morgen toch die ventilator oppikken en dan meten zij gelijk in hoeverre alle rook weg is.”
“Nou, dan ga ik maar bellen voor onderdak.” Ze pakte haar telefoon en belde Deborah.
Ze legde de toestand uit en ze was amper uitgesproken of Deborah onderbrak haar en zei dat ze er aan kwam.
Ze kwam, samen met Maaike, gelijk aan met Julia die stomverbaasd naar alle hulpdiensten stond te kijken. Ze liep vlug naar Nienke en nam haar stevig in haar armen. “Alles goed met jou?” vroeg zij angstig.
“Ja lieverd, niets aan de hand. Er zijn een aantal rookbommen door het badkamerraam gegooid. Het hele huis stond onder de rook en we mogen dus niet naar binnen vandaag. Ik heb Deborah en Maaike al gevraagd of we bij hen kunnen slapen vannacht.”
“Oké,” antwoordde Julia verstrooid terwijl ze naar de brandweercommandant liep en zich voorstelde. Nienke kwam bij hen staan en pakte de hand van Julia.
“Er heeft duidelijk iemand een hekel aan jullie of aan één van jullie. Ik heb zoiets nog niet eerder meegemaakt. Ik hoorde van je baas dat dit al een tijdje duurt. Houd moed, jullie krijgen ze wel te pakken. Vandaag of morgen maken zij een fout, wacht maar af.” De commandant legde zijn hand als troost op hun schouders voor hij wegliep om voor de laatste keer alles na te kijken voor ze weer naar de kazerne terug zouden gaan. Nienke, Julia, Maaike en Deborah liepen achter de commandant aan om even vlug polshoogte te nemen en gelijk enkele kleren mee te nemen. Het stonk verschrikkelijk in huis en er hing nog steeds veel rook in de gang, badkamer en in de slaapkamers vooral. Hun ogen traanden verschrikkelijk.
Julia keek naar Maaike en wees naar binnen. “Ik denk dat het meer dan één nachtje wordt als ik het zo bekijk. Wat een ellende. Als ik degene in mijn handen krijg die dit geflikt heeft, is die nog niet jarig. Jullie mogen me dan wel vasthouden. De rotzakken. Dit is echt niet leuk meer. Ik ben het zat.”