Shante Ishta
Een sjamanistische reis

Gebeten door de reismicrobe vertrok Stéphane Geulleaume AKA Black Hawk in 1992 naar de USA voor een voettocht van 6000 kilometer, dwars doorheen het continent, van Oost naar West. Hij kwam er in contact met verschillende Indiaanse volkeren en leerde er een oude zienswijze. Een reis die hem bracht tot een diepgaande observatie van de wereld waarin wij leven en vooral van onze plaats in het geheel. Hij herontdekte er zichzelf en zo begon een reis die nooit zou eindigen.

Shante Ishta betekent ‘het oog van het hart’ in de taal van de Lakota Sioux Indianen. Dit boek gaat over een heel ongewone reis en neemt je mee in de diepten van het bewustzijn waar we allen zo naar op zoek zijn. Wie zijn wij, vanwaar komen we en waar gaan we naar toe?
Dit is een heel luchtig en grappig verteld verhaal over hoe de auteur in aanraking kwam met sjamanisme en antwoorden kreeg bij vragen zoals “hoe omgaan met een leven waar men geen handleiding voor kreeg?”

Men kan Stéphane Geulleaume, aka Black Hawk, het best omschrijven als een creatieve duizendpoot. Hij is buiten auteur ook singer songwriter en beeldend kunstenaar. Hij is ook een avonturier, een reiziger en een verhalenverteller. Zijn inspiratie haalt hij voornamelijk uit de traditionele kijk van de inheemse volkeren die hij in z’n vele reizen ontmoette. Op zoek naar de realiteit verinnerlijkte de reis zich en uiteindelijk kwam hij bij zichzelf uit. Reiziger en bestemming werden één. Hij is gepassioneerd door de gelaagdheid van het leven, perspectieven, diversiteit... Hij uit die dan ook graag in al wat hij doet, als artiest maar ook als life coach, als inspirerend spreker of gewoon als vriend... Routine en herhaling is niet aan hem besteed, wat duidelijk naar voor komt in het verhaal van z’n eerste boek, Shante Ishta, een ongewone reis.

Zelfs als dit verhaal niet waar zou zijn, dan was het nog altijd de moeite om verteld te worden. Ik zou het verhaal kunnen laten beginnen in New York City, januari 1992. We waren daar samengekomen met een groep mensen om een protestmars te houden, een hele lange voor sommigen en voor anderen een kortere. Een beetje à la carte eigenlijk. Het idee was om te voet van oost naar west door de Verenigde Staten te trekken en een spoor van bewustwording achter te laten. Sommigen onder ons namen aan dat wij de ‘locals’ bewust gingen maken over onderwerpen zoals rechten van inheemse volkeren, het niet respecteren van verdragen, nucleaire energie, ecologie enz…
Tijdens het basiskamp van een tweetal weken werd een basisstructuur bedacht om in groep te kunnen leven en te werken met vergaderingen, affiniteitsgroepen, ‘task groups’ en zoveel meer. Dat was allemaal niet zo heel erg mijn ding, maar ik was daarin niet alleen. Ik maakte al snel deel uit van een affiniteitsgroep waarvan alle leden geen deel wilden uitmaken van een affiniteitsgroep. Soort zoekt dus wel degelijk soort, zo bleek. Ik leerde er al snel mijn poker face te verfijnen en vond er gek genoeg mijn plek.

Eigenlijk was het er zoals in ‘het echte leven’… Ieder heeft zo zijn of haar idee van hoe de dingen zouden moeten verlopen en hoe de anderen daarmee zouden moeten omspringen. Vaak komt er in zo’n groepsgebeuren een soort van moraal bovendrijven die alles bestendigt waartegen men wil opkomen… Groeipijnen noemt men dat in het jargon… Groepsproces, geen regels maar richtlijnen… Delen en deel uitmaken van een groter geheel… Dingen die ik moeilijk kon bevatten, maar dat zal wel aan mij gelegen hebben. Aan de groep kan het niet gelegen hebben, die deden alles om duidelijk te maken wat ze ervan, en van elkaar, verwachtten.
Ik was vooral gaan meedoen om te wandelen. Ik houd enorm veel van wandelen en deze tocht zou toch wel een 6000 kilometer in negen maanden duren. Ik houd enorm van weer en wind, van natuur, van vrijheid, van stilte, en ja, ook van samenzijn, delen, vriendschappen, andere culturen, verkennen. Het reizen, het onderweg zijn naar geen bepaald doel vond ik zalig.