Wat een leuk spannend boek! Dit boek wil je in één ruk uitlezen, het is een meeslepend verhaal dat je tot het eind in spanning houdt! Kan niet wachten op het vervolg!
Samenvatting
Toon Snelders, hoofdinspecteur bij de politie, haast zich door de ochtendlijke straten de stad uit. Omdat hij meent een onvergeeflijke fout te hebben begaan, wil hij door niemand worden opgemerkt. Hij belandt in Mythopia, een vervallen pretpark dat veel herinneringen in zich draagt. Algauw maakt hij er kennis met de kleine maar dappere Lianne, die het niet heeft begrepen op indringers. Vriend en vijand voegt zich mondjesmaat bij het verhaal, terwijl een vraag alsmaar luider gaat klinken: wie is er te vertrouwen? Ook Lisa en haar gezin dragen weer op geheel eigen wijze bij tot de ontsluiering van goed bewaarde geheimen.
Over de auteur
Annick Lauwers woont met haar man en drie zonen in Gent. Boeken en taal hebben haar altijd mateloos gefascineerd en menig zelf verzonnen verhaal is voor het slapengaan, eerst aan haar zus en later aan haar kroost, voorgelezen. De eigen leefwereld van de schrijfster is ook in dit tweede boek het vat vol inspiratie waaruit gretig is getapt en waaraan een snuifje fantasie en werkelijkheid is toegevoegd. Opnieuw gaat het over vriendschap en liefde, verleden en heden, keuzes maken en gevolgen dragen; dit alles overgoten met een gezonde dosis spanning.
Productinformatie
- ISBN
- 9789463899390 / 978-94-638-9939-0
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 31-01-2020
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Romans
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 304
- Formaat
- 16 x 24 cm
- Illustraties
- Nee
Inkijk
“Dit meen je niet,” sprak Toon, bezorgd de diepte in turend.
Door een opening in de rots stortte een waterval metersdiep naar beneden en daarnaast was een stenen trap, die oneindig leek af te dalen. Nieuwsgierig drong Lianne naar voren. Het laatste wolken-sliertje verdween van voor de maan en zij zag iets wat Toon was ontgaan. Halverwege stak een stukje afvoerbuis door de stenen wand heen. Als tiener was ze daar vaak met vriendinnen doorheen gekro-pen om op plekken te komen waar hun aanwezigheid eigenlijk niet was gewenst geweest. “Kom,” nodigde ze Toon uit haar voor te gaan. Even had ze overwogen hem te laten volgen omdat dit haar veiliger had geleken, maar of hij nu boven haar liep of onder haar, ze zou onherroepelijk worden meegesleurd als hij zich zou laten vallen. Het enige wat haar zou kunnen vrijwaren was het touw losmaken en hem de vrijheid geven, maar dat wilde ze niet.
Toon deinsde nog verder achteruit. De intensieve trainingen die hij tijdens zijn loopbaan had gevolgd waren niet mals geweest, maar daarbij was hem veiligheid gegarandeerd. Dit was pure zelfmoord. “Geen haar op mijn hoofd denkt eraan daarin te gaan,” protesteerde hij.
Lianne begon stilaan haar geduld te verliezen. Ze probeerde zijn mannelijke trots aan te spreken. “Ben je een man of muis?”
“In dit geval liever een bange muis dan een domme man.”
“Ik zal het anders formuleren. Wil je hier ter plekke sterven of onderneem je een poging je miserabele leven te redden?”
Met samengeknepen ogen bestudeerde Toon de kleine vrouw bij de grotingang. Het zou hem nog eens zuur opbreken als hij haar bleef onderschatten. Node liep hij op haar toe en gebood haar hem los te maken, maar daar ging ze niet op in. Met het pistool op zijn hart gericht, verordende ze hem aan de afdaling te beginnen.
Door een opening in de rots stortte een waterval metersdiep naar beneden en daarnaast was een stenen trap, die oneindig leek af te dalen. Nieuwsgierig drong Lianne naar voren. Het laatste wolken-sliertje verdween van voor de maan en zij zag iets wat Toon was ontgaan. Halverwege stak een stukje afvoerbuis door de stenen wand heen. Als tiener was ze daar vaak met vriendinnen doorheen gekro-pen om op plekken te komen waar hun aanwezigheid eigenlijk niet was gewenst geweest. “Kom,” nodigde ze Toon uit haar voor te gaan. Even had ze overwogen hem te laten volgen omdat dit haar veiliger had geleken, maar of hij nu boven haar liep of onder haar, ze zou onherroepelijk worden meegesleurd als hij zich zou laten vallen. Het enige wat haar zou kunnen vrijwaren was het touw losmaken en hem de vrijheid geven, maar dat wilde ze niet.
Toon deinsde nog verder achteruit. De intensieve trainingen die hij tijdens zijn loopbaan had gevolgd waren niet mals geweest, maar daarbij was hem veiligheid gegarandeerd. Dit was pure zelfmoord. “Geen haar op mijn hoofd denkt eraan daarin te gaan,” protesteerde hij.
Lianne begon stilaan haar geduld te verliezen. Ze probeerde zijn mannelijke trots aan te spreken. “Ben je een man of muis?”
“In dit geval liever een bange muis dan een domme man.”
“Ik zal het anders formuleren. Wil je hier ter plekke sterven of onderneem je een poging je miserabele leven te redden?”
Met samengeknepen ogen bestudeerde Toon de kleine vrouw bij de grotingang. Het zou hem nog eens zuur opbreken als hij haar bleef onderschatten. Node liep hij op haar toe en gebood haar hem los te maken, maar daar ging ze niet op in. Met het pistool op zijn hart gericht, verordende ze hem aan de afdaling te beginnen.
Reviews
Het was terug adembenemend, vol avontuur en spanning, ook een super rijke woordenschat! zie verlangend uit naar het vervolg!
