Wanneer er geen keuze meer is

Het leven is soms allesbehalve gemakkelijk, maar je kunt er desondanks toch van genieten. Altijd naar de schoonheid proberen te zoeken, de wereld als iets wonderbaarlijks zien. Dat is wat Zij, de hoofdpersoon, telkens probeert te doen. Zij moet veel opgeven en opofferen, meerdere malen tranen laten, maar toch gaat ze door en het lijkt alsof ze niet te stoppen is. Van alles leert ze: van vallen en opstaan. Haar heden en verleden vermengen zich in haar gedachten en doen, door alles wat Zij beleeft en tegenkomt. Voor haar is het heel belangrijk om zich alles eigen te maken, iedere belevenis en ieder gevoel.

Eva Horvath is geboren in de zestiger jaren van de vorige eeuw, turbulente jaren in de geschiedenis van de mensheid. Het lijkt er op, dat haar debuutroman ook iets turbulents in zich heeft, alsof ze daaruit inspiratie heeft opgedaan. Ze had altijd al een bijzondere liefde voor talen, die zich op verschillende manier heeft geuit: door schrijven, vertalen of les geven. Het was niet eenvoudig om alles op papier te zetten en het zou misschien voor iemand een triest verhaal kunnen zijn, maar toch zit er ook behoorlijk wat optimisme in.

Ze zaten daar samen met de andere studenten, anno domini 1989, op de dag dat de Berlijnse muur viel.
Hij speelde zachtjes saxofoon, Zij keek door het raam. Daar zag ze het mooie, kortgeknipte gras en een paar rozenstruiken, die de winter leken te overleven. Zij voelde de houten vloer onder haar voeten en opnieuw wendde Zij haar blik naar het vuur in de open haard. Het vuur knetterde gezellig. Ze keek hoe het vuur wat hoger oplaaide en daarna weer wat afzwakte. Het vuur was klein en onschuldig, net zoals het leven dat haar pieken en dalen kent, het leven met haar ups en downs, het leven dat oorlog en vrede kent, het leven dat opbouw en verwoesting kent, het leven waar scheiding en vereniging bestaan, het leven waar de dood even normaal is als het leven zelf.
Haar liefde was nu bij haar, met zijn melancholische blik in zijn groene ogen als een kalme rivier en met de saxofoon. Over vier dagen moest Zij weer terug naar hun dochtertje. Zij miste hun dochtertje. Aan de andere kant: wat kan men nog meer wensen dan nóg zo'n avond? Met haar lieve vriend, bij de open haard, met zijn saxofoon, met hun toekomst, met hun doelen, met hun plannen en met hun bewondering voor elkaar en boven alles hun grote onvoorwaardelijke liefde.