Reis naar de toekomstige verleden tijd

Een nieuwsgierig jongetje belandt al varende over het IJ onverwacht in een tijdzone waarin hij zijn voorouders ontmoet. Hij ontdekt dat zijn voorouders van Borkum, een klein Duits Waddeneiland, kwamen. Ze waren belangrijke commandeurs op de walvisvaart. Zijn eerste voorouder, waar alles mee begon, was een predikant. Na het verhaal van de predikant gehoord te hebben, kwam hij bij de volgende voorouder en zo kreeg hij in rechte lijn van de stamboom zijn voorouders te spreken. Hij hoorde van zijn voorouder, de weduwe Klaartje Meijer-Klaassen, dat ze in 1806 in economische nood van Borkum vertrok. Met haar twee zonen kwam ze per boot in Muiden aan, hun voorlopig eindbestemming. Klaartjes reis zorgde ervoor dat de Borkumer Meijers in Nederland terechtkwamen.

L.J. Meijer is geboren en opgegroeid in hartje Amsterdam. Als kind bracht ze vele uren door in de bibliotheek, met lezen van geschiedenisboeken. Aldaar werd haar fascinatie voor de geschiedenis geprikkeld en ontwikkeld. Gevels op de grachten werden als eerste door Lucienne ontrafeld. Vele gevels waren met romeinse cijfers, weer andere hadden met de scheepvaart te maken. Bij het lezen in de geschiedenisboeken in de bibliotheek ging een wereld voor haar open. En als volwassene kwam bij haar de nieuwsgierigheid naar boven: waar kom ik vandaan? Zo begon haar zoektocht naar haar voorouders ‘Meijer’, wat resulteerde in een stamboom. Tot haar verbazing kwam ze uit bij een eiland waar ze nog nooit van had gehoord. Het bleek een Duits Waddeneiland te zijn, genaamd Borkum, met een totaal eigen en zelfstandige geschiedenis. Nog groter werd haar verrassing toen bleek dat haar voorouders commandeur op de walvisvaart waren geweest. Haar voorouders kwamen in haar gedachten tot leven, wat resulteerde in dit semi-fictieve boek.

'(...) Jongens we gaan. Daar ligt mijn boot’. Hij wees naar een tjalk. Eenmaal op de boot gaf hij een waarschuwing voor de giek. Hij wees naar een houten soort balk onderaan het grootzeil. ‘Soms gaat het zeil de andere kant op en dan kun je de giek tegen je hoofd aan krijgen. Dat is geen prettig iets, kan ik je vertellen, dit uit eigen ervaring’.
Ik zocht een goed plekje op de boot waar ik samen met mijn zonen kon zitten. Opeens riep de schipper: ‘Jongens, de trossen zijn los. We gaan naar Holland! Wel opletten, want het weer is een beetje onstuimig’. Voor mijn gevoel had de boot een ontzettende snelheid. Tijdens de vaart zag ik Borkum langzaamaan steeds kleiner worden. Uiteindelijk was er niets meer van Borkum te zien. Dat moment maakte emoties bij me los. De kinderen probeerden me te troosten ondanks hun eigen verdriet door de dood van hun vader. Mijn leven was verbonden met Borkum. Ik ben daar geboren, getrouwd, ik heb er kinderen gekregen, maar ook de kerk en de kennissen aldaar zou ik missen. Het moment dat Borkum uit het zicht verdween, gaf mij het gevoel dat mijn persoonlijke geschiedenis ruw van mij werd afgesneden. Wanhopig vroeg ik me af: zal ik hier ooit nog terugkomen? Borkum was mijn veiligheid. Waar ik nu naar toe ging… wist ik het maar. Ging ik naar de hel of juist niet? Nu maar hopen dat ik voor mijn jongens de juiste keuze had gemaakt.
Wat ik tijdens de tocht meemaakte was geweldig. Als ik een man was geweest, had ik ook zeker voor de scheepvaart gekozen. Wat een sensatie! De vrijheid die je zo kon ervaren, het geweld van de golven en de schuimkoppen tegen de boot aan. Ik wist niet wat ik meemaakte, geweldig! Zowel op de wadden als op die binnenzee.”
“Binnenzee? Je bedoelt het IJsselmeer?”
Pieter nam het woord en zei: “Nee Lucien, ze bedoelt de Zuiderzee.”
“Oh ja, natuurlijk.”