Codex Tulum
Een verhaal uit de Victor Vuurenberg reeks

1939, Yucatan: Archeologe Tatiana Proskouriakoff vindt tussen de restanten van een Maya beschaving een document dat de hele wereld op zijn kop kon zetten. Omdat zij vindt dat de mensheid daar nog niet aan toe is, verstopt ze het.

In het jaar 1521 zoekt de laatste heerser van een Mayastad in Mexico een manier om de Spaanse conquistador Hernán Cortés te verslaan. En in 2009 verdwijnen er tientallen sportduikers in de Caraïbische wateren van Mexico. De twee rechercheurs die op de zaak zijn gezet, tasten daarbij volledig in het duister. Totdat Victor Vuurenberg met zijn duikclub op Yucatan arriveert voor een ontspannende vakantie, want zonder dat hij het wil wordt hij het middelpunt van een race tegen de klok om de mensheid te redden.

Raymond Lispet (1969) heeft naast zijn werk als Docent en beroepsbrandweerman altijd al avontuurlijke bezigheden gehad zoals snowboarden, sportduiken en kitesurfen. Vanaf 1999 kreeg hij er nog een hobby bij: schrijven. Dit resulteerde in de Victor Vuurenberg reeks waarvan dit het vierde boek is. In dit boek heeft hij zijn ervaringen die hij tijdens rondreizen in Yucatan heeft opgedaan, verwerkt met daarbij een dosis actie en avontuur.

September 1939, Yucatan, Mexico

De amandelbruine ogen van de Russische Tatiana Proskouriakoff gleden gewillig over de perkamentachtige pagina’s die vol stonden met sierlijke hiërogliefen. Ze durfde de olielamp niet feller te draaien uit angst dat één van haar collega-archeologen uit nieuwsgierigheid naar haar tent zou komen. Verschrikt keek ze op toen ze luid gelach hoorde. Het waren haar collega’s die midden in de nacht genoten van het leven.
De ‘club’ zoals de groep archeologen ook wel werd genoemd, waren welvarend en lieten dat duidelijk merken. Iedere avond werd er na de harde arbeid van het graven een heus diner opgediend dat regelmatig tot in de late uurtjes door ging. Ze droegen chique kleding en hun schoenen waren van modder schoongeborsteld en gepoetst. Het was een surrealistische beeld: midden in de vochtige jungle stond een grote tafel waarop een uitgebreid diner stond, inclusief kandelaars en smetteloos tafellaken.
Tatiana was zelf gekleed in een witte avondjurk. Ze had zich tijdens het avondeten verontschuldigd en had verteld dat ze niet lekker was. In werkelijkheid wilde ze zo snel mogelijk naar haar tent om het gevonden artefact te bestuderen waarvan waarschijnlijk niemand het bestaan wist. Ze had zich een weg door de modder gebaand waarbij haar zoom door modder was besmeurd. Het interesseerde haar niets, want wat voor haar lag was wereldnieuws en zou de archeologische wereld op zijn kop zetten.
Tatiana zuchtte opgelucht, haar collega’s maakten geen aanstalten om naar haar tent te komen. Het zou niet lang meer duren of ze zouden van tafel gaan om een kaartspel te spelen in combinatie met drank en dikke sigaren. Dit kon wel eens de hele nacht duren. En dat was maar goed ook want als ze haar met de map zou ontdekken kon dat voor haar carrière fatale gevolgen hebben.