De terugkeer van Willem Waterman
Weerzien in Konkelberg

"De enige die dat kan beantwoorden, ben ik," zou Willem verklaren nadat hij Konkelberg wederom had bezocht. Hij was er naartoe gegaan om samen met met Johan een artikel te schrijven over het nieuwe gemeentebestuur..Het leek aanvankelijk niet meer dan een eenvoudige routineklus. De twee journalisten zouden daarna echter een serie vreemde gebeurtenissen op hun weg vinden. Eenieder die wordt meegevoerd in deze merkwaardige avonturen zal in eerste instantie spreken van 'toeval' om achteraf te constateren dat het feitelijk een logische aaneenschakeling van opeenvolgende incidenten was. Binnen deze context rijst natuurlijk de vraag of dat dit wel helemaal opgaat. Zouden wij deze vraag voorleggen aan één van de medespelers in dit boek, dan zou hij hoogstwaarschijnlijk reageren met: “Welzeker, lezer, welzeker."

John Beringen werd ooit in het tv-programma ‘Nova’ aangeduid als ‘Bob Evers-deskundige’. Dat had te maken met het toen door hem geschreven boek ‘Het verschijnsel Bob Evers’ waar later nog drie delen op zouden volgen. Daarna schreef hij de roman “Willem Waterman en het Konkelbergproces” rondom de geestelijke vader van Bob Evers: Willy van der Heide alias Willem Waterman. Dit boek is het vervolg hierop waarin de grappen en grollen wederom niet van de lucht zijn…

“Figaro is mijn naam; maar dat had u vast al van Johan vernomen.”
“Willem Waterman; en doe me een plezier: geen ‘u’ of ‘meneer’ maar gewoon Willem.”
Heel even viel de mond van Figaro open.
“Willem Waterman?” sprak hij op verbaasde toon.
“In hoogsteigen persoon.”
Johan had Figaro’s reactie verwonderd gadegeslagen. Het drong tot hem door dat Willem bij menigeen heel bekend bleek te zijn, maar dat ook Figaro hem kende was nieuw voor hem. Lang dacht hij er niet over na omdat Figaro op enthousiaste toon begon te praten: “Wat Leuk! Ik heb vroeger veel van jouw werk gelezen. Maarre… kijk daar eens.”
Met een brede grijns wees hij in de richting van de voordeur. Hierop draaiden Johan en Willem zich om. Johan zou hierover later verklaren dat hij op dat moment even de neiging had gehad om zijn ogen uit te wrijven door wat er te zien was. Op een verhoging, naast de voordeur waar voorheen een paar potten met planten hadden gestaan, stond nu een robot van circa één meter zeventig groot. Het creatuur was zichtbaar oud en verweerd en zag er op een bepaalde manier angstaanjagend uit. In zijn handen had hij een slang die over zijn schouder naar de achterkant van zijn bovenlijf liep. Willem begon bulderend te lachen.
“Geniaal!” riep hij uit. “Hoe kom je dáár aan?”
,Jaaa… voor jou een vraag en voor mij een weet,” reageerde Figaro plagerig.
Willem was naar de robot toe gelopen en bestudeerde een verweerd naamplaatje dat op de voorzijde van de romp was gemonteerd. Nog nagrinnikend las hij de tekst voor: “Pressed Steel Car Company, Pittsburgh USA 1944”
Hierop draaide hij zich weer om. “Dit is waarlijk fantastisch, vriend Figaro,” sprak hij op plechtige toon terwijl hij met zijn duim over zijn schouder wees.
Figaro kinkte: “Ja, is het niet om te gillen?”
“Dat heb je op buitengewoon toepasselijke wijze uitgedrukt,” liet Willem weten. “Er moet gewoon meer en meer gegild worden en dan vooral om hilarische dingen.”