Blauwe vleugels
Het begin van een wereldreis

“Daar waar tranen vallen, komen waarheden vrij.” Dit hoorde Tess haar moeder zeggen wanneer ze huilde. Twee koude handen streelden haar nek en kalm bracht ze haar lippen naar haar oor waarin ze een Spaans liedje zong over een bijzonder blauwe vogel die altijd vloog, maar nooit zou landen. De wijze woorden van haar moeder brachten haar steun. Maar ineens was ze er niet meer waardoor Tess zich realiseerde dat zij haar moeder nooit goed gekend heeft. Dit veranderde Tess haar leven totaal. Om haar moeder voor het eerst te gaan leren kennen, begint ze een wereldreis waarin wijsheden, geheimen en waarheden verborgen liggen. Ondersteund door een jonge journalist die de reis bijwoont. Al snel merken zij dat niet iedereen de waarheid wilt kennen.

Sofie Mekke is in 1995 geboren en woont in Nederland. Ze leerde op een jonge leeftijd dat de werkelijkheid niet altijd makkelijk was, en je in jouw fantasie kunt verdwalen. Om alles een plek te geven, begon ze met schrijven. Door te schrijven kwam ze erachter dat wanneer je jouw fantasie met de werkelijkheid laat mengen, je de wereld als mooier kon ervaren. Aan haar kamermuur hingen tientallen foto’s van plekken op de wereld, die haar inspireerde om dit boek te schrijven. Want als je er in de werkelijkheid niet naartoe kunt of bent geweest, dan wellicht wel met je fantasie. Op deze manier kon ze haar eigen ervaringen verwerken in een verhaal dat haar de hele wereld over bracht. Dit boek is het eerste deel van een verhaal dat jou meeneemt op reis, opzoek naar de waarheid achter geheimen.

Woorden schoten tekort toen ik werkelijk vijf uur op mijn wekker zag staan. Wat deed ik mezelf in godsnaam aan? Ik denk dat ik in heel mijn leven nog nooit überhaupt de motivatie had gekend om zo vroeg op te staan.
Een cappuccino met een hartje in het schuim ontwikkeld door middel van latte art of een espresso met de perfecte crèmelaag drinkend op een balkon in Italië, die door een lekkere vent voor mij was klaargemaakt en vervolgens ook bij mij was afgeleverd. De balkondeuren wagenwijd open en de witte transparante gordijnen die ietwat wapperden in het kleine ochtendbriesje dat langs kwam waaien en zich liet voelen op de vroege ochtend. Terwijl ik in mijn mooie witte ochtendjurk stond, keek ik naar de vogeltjes die op de reling van het klassieke balkon zaten te fluiten en voerde ik hen broodkruimels. Ondertussen snoof ik de geur op van verse klimop die via de muur omhoog groeide.
Dus, op dit moment sloeg de werkelijk mij even recht in het gezicht en werd ik gewekt uit mijn dromen. Buiten het feit dat ik mezelf nu heel graag zo zou voelen, was dat dus totaal niet het geval. Mijn kamer was nog donker en de mooie balkondeuren met waarschijnlijk ook nog glas-in-lood ruitjes ruilde ik even in voor mijn aftandse bruin verschoten balkondeuren met in het midden één groot raam. Ook de transparante zijde gordijnen waren nergens te bekennen. De vogels lagen waarschijnlijk al dood onderaan het balkon toen ze naar binnen keken en mijn ochtendgezicht ontdekten waar nog net geen “humeur” op geschreven stond.
Ondanks alle tegenzin hielp ik mezelf op te staan door met mijn ellebogen mijn lichaam uit bed te tillen. Dit ging ontzettend langzaam en door mijn nog slapende hoofd viel ik eerst naast het bed. Ik wilde weg zijn voor Marie en Ronald uit bed zouden verschijnen, dus ging ik zo geluidloos mogelijk aan het werk. Het proberen om doorzettingsvermogen te creëren was erg moeilijk als je jezelf nog in het basisproces bevond.