Nathalies Bewustwording
Cyclus van Creatie - Deel 1

2001: Nathalie verliest haar vader. In zijn erfenis vraagt hij haar om een reis te maken om zijn as te verspreiden. Tijdens deze reis komt ze erachter dat de wereld niet is wat het lijkt. De oude vrienden van haar vader blijken bovennatuurlijke krachten te bezitten. Gaandeweg komt ze erachter dat het voor haar ook mogelijk is om deze krachten, magie, zichzelf eigen te maken. De reis is echter niet zonder gevaren: nog voor ze Bewust is van de magie, probeert een van haar vaders oude vrienden haar tegen te houden. Weet ze aan hem te ontsnappen en een magiër te worden? En wat voor gevaren liggen er daarna op de loer? En wie zijn de Eenogen die zich met haar reis bemoeien?

Harm (1989) en Yedda (1988) wonen samen met hun zoontje in Rotterdam. Na Yedda’s diagnoses van depressie en autisme, zijn ze begonnen met het uitdenken van dit verhaal om weer meer plezier terug te brengen in haar leven. Dit boek is daarvan het resultaat. Yedda schrijft al sinds ze een pen vast kan houden en Harm heeft al zijn hele leven een liefde voor vele vlakken van de menselijke geschiedenis. Ze hebben allebei een grote fantasie, werken erg graag samen en willen het resultaat daarvan graag met de wereld delen.

“Nansi, Nansi!” riep hij. “Ik heb een stuk tekst gevonden dat nog half leesbaar lijkt te zijn!”
Hij leidde mij naar een stuk muur dicht bij de tweede trap. Hoe deze tekst gedeeltelijk aan de corruptie van de Eenogen had weten te ontsnappen, was mij niet direct duidelijk. Ik begon direct met vertalen en dicteerde de tekst aan Thorium terwijl hij het voor mij in mijn notitieboek opschreef.
“Dit is de profetie van de Uitverkorene,” vertaalde ik de titel van de tekst. “De Uitverkorene zal het werk van de vader begraven,” ging ik verder. Deze profetie liet mijn nekharen overeind staan, maar ik begreep niet direct waarom. De drie volgende zinnen waren door de aantasting van de Eenogen onleesbaar geworden. Er droop een soort zwart pus uit de letters en ik kon er kop noch staart van maken. “De Uitverkorene zal het sanctuarium van de wachters vernietigen,” was de volgende leesbare zin die ik aan Thorium dicteerde. Van de laatste zin was het eerste deel onleesbaar. “... Het zal alles dat de Uitverkorene bereikt heeft ongedaan maken.” Ik keek naar Thorium die nog aan het schrijven was. “Shit,” vloekte ik hardop toen ik me realiseerde waar dit mogelijk over ging.
Hij keek verbaasd op. “Stond dat ook in de tekst?”
“Ehm nee, het zijn maar zeven regels waarvan de helft onleesbaar.”
“Waarom vloekte je dan?” vroeg hij verward. Opnieuw besloot ik hem te vertrouwen.
“Bij het onderzoek dat mijn vader gedaan heeft om deze grot te vinden, had hij een begeleidende brief gestopt. Aan het eind van die brief waarschuwde hij mij voor de Uitverkorene. Ik vermoed dat dit om dezelfde persoon gaat.”
“Wauw, oké. Maar zou je jezelf dan niet als ‘het werk van de vader’ kunnen bestempelen?” stelde hij terecht voor. Mijn ogen werden groot. We begonnen gehaast onze spullen op te rapen en terug in mijn rugzak te stoppen want we waren op dit moment in een grot!
“Laten we terug naar boven gaan,” zeiden we in koor tegen elkaar. Op een ander moment zou het grappig zijn geweest, maar nu konden we er niet om lachen.