Ik mocht het boek al eerder lezen en het is zo mooi! Je kunt je goed inleven in Madeleine en je begint zelf ook na te denken: wat zou ik doen?
De geur van water
Het verantwoordelijksheidsgevoel van een negenjarige
- Prijs
- € 18 ,99
- Verzending
- Gratis verzending in Nederland en België
- Levertijd
-
Twee tot vijf werkdagen
(Nederland en België) (Past door brievenbus)
Samenvatting
“Ik kon het niet uit mijn hoofd krijgen. Hoe vreselijk mijn moeder eruitzag. Hoe ze langzaamaan mij verliet, heel stilletjes. Hoe ik erbij zat. Gebroken.”
Wat doe je als je dierbare overlijdt? Voor iedereen is het anders, sommigen blijven rouwen, sommigen ontkennen het. Maar ‘kinderen zijn te jong om dat te snappen’, zeggen de meesten, tot de ergernis van Madeleine. Iedereen leek de dood van haar moeder te zijn vergeten, of nog erger: ze deden alsof het niet erg was. Hierdoor werd ze geforceerd om snel op te groeien. Want als ze snel groot zou worden, zou er niks meer mis gaan. Alle verantwoordelijkheid zat bij Madeleine, maar hoe zou jij daarmee omgaan als je pas negen jaar was?
Over de auteur
Herliena Wongsowikromo (2004) uit Limburg heeft altijd al een passie voor de kunst gehad. Van kleins af aan kon ze al haar energie kwijt door te tekenen en te dansen. Ook zat ze graag met haar neus in de boeken van haar broers en zussen. Het liefst bedacht Herliena zelf verhaaltjes onderweg naar school, die ze dan vervolgens opschreef en uitwerkte. Zo is ook dit verhaal tot leven gekomen: op de fiets!
Productinformatie
- ISBN
- 9789464030976 / 978-94-640-3097-6
- Uitgeverij
- Boekscout YO!
- Verschijning
- 20-03-2020
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Verhalen
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 106
- Formaat
- 12,5 x 20 cm
- Illustraties
- Nee
Inkijk
‘Ho eens even’, zei juf Ella. ‘Ben je nu al klaar? Waar is je opstel?’
Ik wees naar de prullenbak en opende de deur.
‘Madeleine’, zei ze teleurgesteld.
Ik stond stil en draaide me om, met een vriendelijk gezicht keek ik haar aan. Juf Ella stond op en liep naar mij toe. Ze zakte door haar knieën en legde haar handen op mijn schouders, waardoor ze me mee naar beneden sleurde, maar ik kon nog tegen de kracht op.
‘Kijk. Ik weet dat je het de laatste tijd moeilijk hebt thuis. Ook met je moeder. Gecondoleerd. Ik snap het, maar je moet toch-’
‘Ja, leuk onderwerp hoor!’ riep ik. ‘Laten we meteen tegen de hele klas zeggen dat mijn moeder dood is!’
Voordat juf Ella nog verder kon praten, rende ik de deur al uit, ik hoorde Liva mij in mijn hoofd uitlachen. Ik rende de gang uit dwars door een groep leerlingen heen - blijkbaar was de bel gegaan – terwijl iedereen mij met grote ogen aanstaarde. Normaal gesproken mocht je nooit rennen op de gang, maar nu deed ik het toch.
‘Wat moet zíj nou?’ hoorde ik Carmen nog fluisteren. Ik moest mijn tranen bedwingen zodat ze niet zouden rollen.
Ik rende in mijn eentje de speelplaats op. En in plaats van het vocht in mijn ogen te laten gaan, raakte ik alle woede en onrust op een andere manier kwijt. Ik gaf een rij met fietsen een grote trap. Een voor een vielen alle fietsen omver alsof het kleine dominosteentjes waren, licht als een veer maar als het verkeerd gaat, grote gevolgen.
Ik wees naar de prullenbak en opende de deur.
‘Madeleine’, zei ze teleurgesteld.
Ik stond stil en draaide me om, met een vriendelijk gezicht keek ik haar aan. Juf Ella stond op en liep naar mij toe. Ze zakte door haar knieën en legde haar handen op mijn schouders, waardoor ze me mee naar beneden sleurde, maar ik kon nog tegen de kracht op.
‘Kijk. Ik weet dat je het de laatste tijd moeilijk hebt thuis. Ook met je moeder. Gecondoleerd. Ik snap het, maar je moet toch-’
‘Ja, leuk onderwerp hoor!’ riep ik. ‘Laten we meteen tegen de hele klas zeggen dat mijn moeder dood is!’
Voordat juf Ella nog verder kon praten, rende ik de deur al uit, ik hoorde Liva mij in mijn hoofd uitlachen. Ik rende de gang uit dwars door een groep leerlingen heen - blijkbaar was de bel gegaan – terwijl iedereen mij met grote ogen aanstaarde. Normaal gesproken mocht je nooit rennen op de gang, maar nu deed ik het toch.
‘Wat moet zíj nou?’ hoorde ik Carmen nog fluisteren. Ik moest mijn tranen bedwingen zodat ze niet zouden rollen.
Ik rende in mijn eentje de speelplaats op. En in plaats van het vocht in mijn ogen te laten gaan, raakte ik alle woede en onrust op een andere manier kwijt. Ik gaf een rij met fietsen een grote trap. Een voor een vielen alle fietsen omver alsof het kleine dominosteentjes waren, licht als een veer maar als het verkeerd gaat, grote gevolgen.
Reviews (5)
Ik vind het boek echt super leuk. Je kunt je echt inleven in Madeleine. Ik vind het heel creatief en mooi.
Goed geschreven, vanuit de ogen van een 9 jarige wiens leven en gezin instort als haar moeder sterft.
Het boek blijft triggeren om door te lezen, omdat je meeleeft en hoopt dat het met de kleine Madeleine goed komt.
Het boek blijft triggeren om door te lezen, omdat je meeleeft en hoopt dat het met de kleine Madeleine goed komt.
Heel leuk boek, goed geschreven en ook een mooi verhaal.
Dit boek biedt een vorm van herkenning voor mensen die door een periode van rouw gaan <3