Gedachtekronkels
Observaties van mens en leven

Korte verhalen en gedichten die het leven ademen en steeds weer uitnodigen om te lezen.

Jos Schleepen werd al op heel jonge leeftijd werd aangestoken door het leesvirus. Op de middelbare school werd zijn liefde voor Nederlandse en Duitse proza en poëzie ontwikkeld. Op latere leeftijd groeide ook zijn interesse voor Russische literatuur en filosofie. Het lezen en overdenken van vele romans, gedichten, verhalen en filosofische geschriften heeft hem gevormd en geïnspireerd voor het schrijven van dit boek. Zijn verhalen en gedichten zijn gebaseerd op ervaringen en observaties die hij dan vanuit zijn eigen perspectief probeert te vertalen en verbeelden in woorden. In elke verhaal en gedicht speelt en experimenteert hij met woorden, beelden, metrums en gevoelens, altijd op zoek naar een pointe. Dit boekt ademt zijn leven en denken.

Hompie, de hommel

Twee weken geleden was hij er weer, Hompie, de hommel.
Hij zat goed in zijn vel, liep een beetje mank, dat wel, maar het leek alsof hij de winter goed had overleefd.

Hompie zat zoals zo vaak op mijn tuinstoel, genietend van het bleke voorjaarszonnetje, zichtbaar in gedachten al zoemde hij een verdrietig deuntje.
“Hoe gaat het met je?” vroeg ik hem.
Hij draaide langzaam zijn hoofd naar me toe en zei: “Laten we het zo zeggen, ik heb betere tijden gekend”, draaide zijn hoofd weer om en zoemde verder.
Hij heeft daar bijna een hele dag gezeten, ‘s avonds was hij weg en ik heb hem toen een paar dagen niet meer gezien.

Gistermorgen zat hij er weer en hij was echt ziek.
Hij wenkte mij te komen en vroeg mij of ik hem naar de bloembakken in mijn voortuintje kon brengen, een plek waar hij altijd graag had gezeten.
De winter had voor hem blijkbaar toch te lang geduurd.
Zijn onderkomen was te vochtig en tochtig om goed te kunnen overleven en zijn eerste en enige geliefde – zijn koningin – was vorig week gestorven.
Een leven zonder haar kon hij zich niet voorstellen.

De wijze waarop hij sprak duldde geen tegenspraak.
Voorzichtig heb ik hem naar mijn voortuintje gebracht, in de bloembakken gezet en afscheid van hem genomen.
Toen ik wegliep hoorde ik hem weer zoemen, het leek een minder verdrietig deuntje.

Vanmorgen was er geen gezoem meer.
Hompie was dood, ik heb hem laten zitten in zijn geliefde bloembak.
Ik ben net nog eens gaan kijken.

Hompie was nog steeds dood maar om hem heen zaten nu Onze-Lieve-Heer-beestjes en het leek alsof zij Hompies deuntje zoemden.

Hompie, de hommel, ik heb hem behandeld als een mens, met respect voor zijn wil!