In Tenebris Lucens
Lichtend in de duisternis

Het is tegen het einde van de koude oorlog. In Rusland loopt Gorbatsjow zich warm om Andropow op te volgen. In Nederland is het nog: Oostblok versus navo. De Witt is een ambtenaar die zich ergert aan de werkwijze van het militaire inlichtingenapparaat. Hij deelt deze ergernis met een handige zakenman, genaamd Bos. Deze wil een alternatieve inlichtingendienst opzetten, à la sipri. Hij vraagt De Witt’s hulp. Als deze instemt, verandert zijn leven in een hel. Hij verliest alles wat hij liefheeft, omdat een geheim verbond hem probeert te vernietigen. Hij vecht met de moed der wanhoop voor zijn leven, maar de prijs is hoog…

Willem van Ravestijn werkte bij de Landmachtinlichtingendienst van 1966 tot 1995. Hij was in actieve dienst tijdens de Tsjecho-Slowakije en Polencrisis en tijdens de eerste Golfoorlog (1990-1991). Hij had diverse functies, onder andere die van traffic-analist en bureauhoofd Inlichtingen B3. Hij verliet het leger op zijn ambtelijk hoogtepunt: als civiel ambtenaar op het niveau van luitenantkolonel. Deze thriller is fictie, maar het is ook een waarschuwing aan de politiek om alert te blijven….

De draaggolf van mijn klokradio bromde luid. Slaapdronken boog ik mij over mijn vrouw heen en drukte het monster uit. Ik schoof onder het dekbed uit en gleed naar de rand van mijn podiumbed. Met halfgesloten ogen krabde ik door mijn haar en bedacht dat het leven wreed was. De kinderen hadden schoolvakantie en zodoende sliep de hele familie uit. Pa moest zich alleen redden. Ik was nu wakker en hees mijn lichaam moeizaam overeind. Zachtjes trok ik de slaapkamerdeur achter mij dicht en ging naar de badkamer. Ik keek in de spiegel en zag een puinhoop. De tand des tijds begon langzaam te knagen en dat was vooral ’s ochtends duidelijk zichtbaar. Ik deed mijn prothese uit, smeerde wat tandpasta op mijn tandenborstel en poetste mijn tanden. Of liever: wat ervan over was.
Ik had een smaak in mijn mond alsof er een rat in gejongd had. Klokkend spoelde ik mijn mond. Daarna waste ik mij en droogde mij af. Mijn kleren hingen over een stoel op de logeerkamer. Ik pakte een schoon overhemd, trok een schone onderbroek aan en hees mij in mijn broek. Met de schoenen in de hand ging ik de trap af. Zachtjes, zodat het vrouwvolk kon doorslapen. Beneden aangekomen trok ik mijn schoenen aan en strikte ik, voor de kapspiegel, mijn stropdas. Geroutineerd legde ik een Windsorknoop. Ik borstelde mijn haar en controleerde het aantal grijze pijlen. Mijn maag knorde. Ik zette de koekenpan op het fornuis, deed er een klont boter in en stak het gas aan. De boter smolt langzaam. In de koelkast lagen nog een paar plakken bacon. Ik smeet ze in de pan. Ik pakte drie eieren uit de voorraadkast, sloeg de schalen stuk en liet ze, een voor een, in de pan leeg lopen. Zachtjes begon het spul te spetteren. Ik draaide het gas wat lager en pakte brood uit de broodtrommel. Vier sneetjes nam ik altijd mee, voor de lunch. Thuis at ik er altijd een, als ontbijt. Ik sneed een stuk van het ei af voor die ene boterham die ik thuis zou opeten. De rest van het ei deelde ik in twee stukken en deed die tussen de vier boterhammen die ik als lunch zou meenemen. Ik vergat er peper en zout op te doen en chagrijnig pulkte ik de boterhammen weer open en deed dat alsnog. Mijn ontbijt versierde ik met een paar schijfjes tomaat.