Liefde waaide als een wervelwind door haar leven

Natacha is een jonge en goedlachse vrouw. Ze is gescheiden en heeft twee kinderen, een dochter en een zoon. Na de scheiding leert ze iemand kennen waar ze smoorverliefd op wordt, maar door de bemoeienissen van zijn moeder houdt de relatie geen stand. Na een erg moeilijke tijd komt ze in een nieuwe relatie terecht, maar dit blijkt een duivelse liefde te zijn. Ook met haar dochter Roos verloopt de relatie moeizaam, wat ernstige gevolgen met zich meebrengt. Liefde waaide als een wervelwind door haar leven is een verhaal over liefde, vriendschap en verlies, maar bevat tegelijkertijd een spirituele reis op zoek naar de innerlijke rust.

Lieve Neve is getrouwd en heeft drie kinderen, drie kleinkinderen en drie achterkleinkinderen. Op 3 december 2011 kreeg ze het verschrikkelijke nieuws te horen dat haar zoon aan een zwaar werkongeval was overleden. Haar verdriet was intens. Op een gegeven moment was het alsof haar zoon haar de ingeving gaf: “Schrijf jouw verhaal.” Sindsdien is ze blijven schrijven, met als resultaat haar derde boek Liefde waaide als een wervelwind door haar leven. Lieve en haar man proberen hun leven terug op de rails te krijgen en samen met het gezin te genieten van hun leven. Dit verhaal wilde ze schrijven omdat ze weet dat er heel veel vrouwen problemen hebben door allerlei misverstanden. Lieve heeft het geluk gehad om na haar scheiding getrouwd te zijn met een man die al heel wat heeft meegemaakt in zijn leven. Ze hebben elkaar gevonden als ‘soulmates’.

Hij haalde een pistool tevoorschijn en zette het tegen Natacha haar hoofd. “Wel, heb je nu nog praat? Veel minder hè! Ik knal je hoofd eraf en stuur je naar het dodenrijk,” zei hij met een grijns.Verlamd van de schrik lag ze daar in een foetushouding, ze kon niet meer denken, niet meer praten. Ze deed haar ogen dicht en dacht: nog even en ik kan mijn kinderen nooit meer zien.Natacha probeerde met al haar kracht die ze nog had uit zijn greep te komen. Het lukte haar om overeind te komen en met volle kracht sloeg ze hem zo hard ze kon op zijn rug.“Die hand van mij zal je niet gauw vergeten,” zei Natacha al huilend.Maar hij was zo zat dat hij niets meer hoorde, niets voelde, hij was zo stom dronken dat hij gewoon in slaap viel. Terwijl Natacha stond te trillen van de schrik, had ze het gevoel dat het leven uit haar lichaam werd gezogen. Ze moest hier dringend weg. Ze was de situatie van jaren terug niet vergeten. Toen had hij haar ook geslagen, maar in mindere mate, deze keer grensde dit aan het onmogelijke. Niet laten escaleren, dacht ze, ik moet zo vlug mogelijk weg, hij wordt te gevaarlijk. De zaak wilde ze niet meer opendoen, ze was te aangedaan en ze zag er niet uit. Daarbij, zo kon ze niet voor de mensen komen, ze was bont en blauw geslagen en de mensen zouden te veel vragen stellen. Voor haar was het genoeg. Ze moest ergens naartoe, maar naar waar?