18 & Multimiljonair

Dan is het zover. De dag is aangebroken. De dag van de uitslag, mijn verjaardag, 21 mei 2014. Eindelijk 18 jaar. Die ochtend maakt mijn vader mij wakker. Het is alleen mijn vader, want mijn moeder is er niet meer die is zes jaar geleden overleden aan kanker. De eerste jaren kon ik het niet geloven. Elke ochtend hopen en zelfs bidden dat het een nachtmerrie was. Alleen bidden tot een god waar je eigenlijk helemaal niet in gelooft klinkt afgezaagd en nutteloos, maar in die tijd probeerde ik van alles om de pijn wat te verlichten. Drugs en alcohol dat ging niet, want mijn vader zorgde wel dat ik daar niet aan kwam, dus gaf mijn vader mij misschien het beste medicijn tegen welke pijn dan ook, muziek! Hij kocht toen ook de beste koptelefoon die er was, eentje die je helemaal afsloot van de wereld. Vooral wanneer ik het liedje Kiss me luisterde, wat echt mijn moeders en mijn liedje was. Voor zo ver ik het mij kan herinneren, waren mijn moeder en ik altijd samen. Ik was echt een moederskind. De herinneringen met haar waren ook de mooiste. Hoe zij elke dag weer voor mij klaarstond, met haar blonde lange haar en mooie rustgevende blauwe ogen. Dat weet ik nog zo goed ook al was ik pas vier jaar oud. Zij wist mij altijd weer wijs te maken dat alles wel goed kwam als ik weer eens ergens van afviel of met mijn hoofd tegen een muur of een punt van een tafel aanliep. Het charmeerde mij het meest als ik haar muziek zag maken, wat zij altijd deed om mij in slaap te zingen, of bij het leren van gitaarspelen. Maar de manier hoe zij dat deed was het mooiste wat er bestond. Het leek of zij gemaakt was om dat te doen. Haar lichaam, hart en stem gevormd tot een geheel. Haar ogen straalden als zij dat deed, het leek of de zon er in scheen, maar het was meer dan dat, tenminste dat was wat ik zag. Een paar jaar later, toen zij mij geleerd had gitaar te spelen, speelden wij samen Kiss Me van Ed Sheeran. Samen in hetzelfde ritme slaan we de gitaarsnaren aan. Zij op haar zwart met bruine Gibson gitaar en ik met mijn allereerste merkloze gitaar. Wij alleen en niemand die ons iets zal doen als wij onze muziek maakten. Dat waren de momenten die er toe deden. Die kleine dingetjes die je je blijft herinneren, zoals de manier waarop haar handen door mijn haren gingen en haar kus op mijn wang wanneer ik ging slapen of, wat misschien raar klinkt, hoe zij rook. Maar helaas, na haar begrafenis waar ook Kiss Me werd gespeeld, heb ik nooit meer een gitaar of instrument aangeraakt. Die confrontatie kon ik niet aan. Te veel herinneringen die meer pijn deden dan goed. Wanneer ik dat weer luister en mijn ogen dicht doe en mijn fantasie mij en haar weer bij elkaar brengt, kan ik haar zachte, warme en liefdevolle knuffels en kussen weer voelen die zij mij elke avond voor het slapen gaf. Heel even in haar armen is dan genoeg, even lekker knuffelen, althans het gevoel dan. De liefde voelen waar je zo gewend aan was geraakt, voor heel even die liefde weer voelen.