Portretten in een Tbs- kliniek

In een tbs-kliniek, ergens in Nederland, ervaart onderwijskundig medewerkster Roos de warmte, de onzekerheid en de uitleg van de dader. Het eindeloze wachten op de vrijheid die voor sommigen van hen nooit komt. De beschreven portretten weerspiegelen de keiharde en wanhopige werkelijkheid van onze, vaak al vroeg beschadigde medemens, opgesloten middenin maar ver van de maatschappij.

Een stomp in zijn rug, een por, geduw; Miguel houdt zijn linnen tas omklemd als hij probeert een plaatsje te krijgen in de overvolle taxibus. Een glimlach speelt om zijn lippen.
De zon schijnt niet zo fel als hij zou moeten schijnen; het licht is flets, de dubbelglazige ramen laten amper licht door.
Miguel is moe en opgewonden; hij moet een plaatsje in deze taxibus.
Hij merkt dat er iemand aan zijn arm schudt, hij rukt zich los en is binnen. Meteen voelt hij het vertrouwde gezoem van de motor. Hij laat zich ontspannen achteroverleunen tegen de vele lichamen op reis naar de grote colafabriek in het oerwoud. Een reis van ruim twee uur waarin Miguel alle tijd heeft om aan zijn Maria met de grote bruine ogen te denken.
Een rauwe stem in een vreemde taal verscheurt zijn zoete gedachten.
Miguel stopt met neuriën en kijkt verstoord op. Onwillekeurig spant hij zijn spieren. Ze rijden over de gloednieuwe geasfalteerde weg, dwars door het oerwoud. Een weg die doodloopt bij de colafabriek. De taxibus stopt op de grote lege parkeerplaats. Behalve de bazen heeft niemand een auto om de hele dag te laten stilstaan. De deuren gaan open en Miguel laat zich meestromen door de poorten van de fabriek, de ontsmettingsruimte in. Iemand zet een lauwe douchestraal in zijn gezicht. Miguel knippert met zijn ogen; voelt de zon door het hoge bovenraam op zijn gezicht en begrijpt dat hij speciaal verlicht wordt. Trots roept hij door de kale betegelde ruimte:“Ik heb een dochtertje vannacht gekregen, ik ben vader, vader!” Hij krijgt geen reactie maar een handdoek in zijn handen geduwd waarmee hij automatisch zijn gezicht en bloot bovenlijf afdroogt. Miguel trekt zijn diepblauwe overall aan waarop met rood ‘cola’ is gestikt.
Miguel is monteur. Zijn taak is om de grote machines te onderhouden en te repareren wanneer ze stilvallen. Miguel is goed in zijn vak en houdt van zijn vak. Dorst kent hij niet; als onderdeel van zijn werk proeft hij regelmatig de bruine cola uit de machines. Zijn maag is daarom altijd brandschoon.
Andrea, zijn vrouw en sinds vannacht de moeder van zijn dochter, heeft hij leren kennen in de fabriek. Met een wit kapje op stond ze in tranen bij de lopende band waar de etiketten geplakt worden. De etiketten stroomden tussen haar kleine handen door uit de etiketteermachine. De colaflessen vormden een opstopping… de flessenband stond stil. Miguel bleek de redder; met zijn gereedschap en vaardige handen had hij de machine al snel weer aan de praat. Met betraand gezicht bedankte Andrea de vriendelijke monteur; zijn hart sloeg over. Alle kleuren van de regenboog zag hij in haar tranen. Haar wimpers dicht en zwart, omkransten grote bruine ogen. Haar handen strekten zich uit om het werk te hervatten. Miguel pakte een vol flesje van de band en stopte het in haar handen. “Drink”, lachte hij haar toe. Aarzelend nam ze een slokje en glimlachte door haar tranen heen.