Het Eiland

Op het altijd rustige Eiland - een uniek stadsgedeelte - zijn ineens wat incidenten. Vlak daarop vinden drie surveillanten een lichaam in het water. De man zou verdronken zijn. Een van de surveillanten twijfelt hier echter aan. Zij start een onderzoek. Op de website van het slachtoffer vindt ze een kreet om hulp en in zijn woning ontdekt ze een soort testruimte. Waar was deze man mee bezig? Tegelijkertijd beginnen steeds meer mensen bizar gedrag te vertonen. Terroristische aanslagen maken de zaak er niet gemakkelijker op. Wat is er in vredesnaam aan de hand en wat ontdekt de surveillante voor huiveringwekkends?

Ina de Vries (1952) combineert in haar boeken spanning met wetenschap. Tevens schetst ze een beeld van de huidige situatie in de grote steden. Ze volgde diverse opleidingen, onder andere journalistiek en creatief schrijven. Ook verdiept ze zich al jaren in de nieuwste ontwikkelingen op het gebied van de kwantumfysica en bewustzijnsonderzoek, een ware passie. Ina is ruim 20 jaar werkzaam in diverse takken van de beveiliging. Dit is haar vierde boek.

Voor Inga Hensen en haar twee collega’s begon de ochtend zeer prettig, zoals altijd wanneer ze op het Eiland liepen. Want daar was alles nog normaal. Het was het enige surveillancegebied waar ze niet met van spanning opgetrokken schouders rondliepen of constant achterom keken, of er niet de een of andere gek op hen af kwam stormen. Waar ze niet hun nek braken over rondslingerende troep. Waar ze niet werden nageroepen, gehoond en getreiterd. Waar ze niet constant op hun hoede hoefden te zijn in een afstotelijk decor van vervuiling, de geluiden van sirenes, geschreeuw, harde muziek en een bijna constant voelbare haat.
Steeds vaker liepen ze op het Eiland en geen haan die er naar kraaide. Hun collega’s vonden het er ronduit slaapverwekkend, zij die sensatie wilden en bloed wilden zien. Zo was het Eiland voor de drie surveillanten hun Eiland geworden, waar ze alles en iedereen kenden.
Heel vroeger was het een zandplaat, waar misdadigers werden verhangen en waar een pesthuis stond. Misschien had het om die reden nooit een eigen naam gekregen. Toen de scheepvaart zich ontwikkelde en een kanaal werd gegraven om de bocht in de rivier die de stad in tweeën deelde te verkorten, ontstond een echt eiland. Er was als het ware een stukje van de zuidelijke kant van de stad afgeknabbeld.
Met de groei van de industrie in het zuidelijke gebied van de stad kreeg het Eiland meer betekenis. Er kwam een hefbrug die het met de zuidkant van de stad verbond en men begon er te bouwen, enkele fabrieken en een scheepshelling onder andere. Tevens kwamen er bootverbindingen met andere steden langs de rivier en rijke handelsondernemingen trokken vervolgens hun monumentale kantoorpanden op en bouwden luxueuze huizen voor de werknemers. Er kwamen twee prachtige pleinen met standbeelden. Toen de binnenvaartschippers het Eiland ontdekten, kwamen er winkels en kroegen. Het Eiland floreerde.
Tot nieuwe havens werden gegraven en de scheepvaart en industrie zich verplaatste, toen verpauperde het Eiland. De scheepshelling was al lang verdwenen, de binnenvaartschippers gingen naar andere plekken, één van de fabrieken brandde af en werd niet meer opgebouwd, de handelsondernemingen vonden locaties waar ze beter konden uitbreiden. Ook was het Eiland een tamelijk geïsoleerde plek, je kon er alleen vanaf de zuidkant van de stad komen. De moderne brug die later gebouwd werd om het met de noordkant te verbinden veranderde er niet veel aan. Het was een manier om van noord naar zuid te komen, simpelweg een doorgangsroute. Het Eiland kwam in de vergetelheid.