De mysterieuze verdwijning
Als Efi op ponykamp gaat, verdwijnt haar geliefde paard Moonlight…

Efi is een meisje van elf jaar. Ze houdt heel veel van paarden en kan niet zonder. Als ze dertien is gaat ze in de zomervakantie op ponykamp met haar eigen paard: Moonlight. Maar als ze Moonlight klaar wil maken voor een rit is haar paard plotseling weg! Niemand weet iets van hem en niemand kan hem vinden. Zal ze Moonlight nog vinden? Komt het ponykamp nog goed? Of moet ze een andere pony kopen?

Andrea Veenstra (2006) woont in het Friese Ureterp. Toen ze hier kwam wonen bleek ze een hele grote passie te hebben voor paarden. Ze is met schrijven begonnen toen ze net op paardrijden zat. Dit boek heeft ze geschreven met haar ervaringen en fantasie.

Ik gaf Moonlight aan Bella en benaderde het geslagen paard. Eén keer sprong hij opzij. Heel voorzichtig deed ik de stijgbeugels op mijn maat en steeg op. Ik wist niet hoe het paard heette en hoe hij was. Daarom stapte ik eerst vijf rondjes. Heel voorzichtig gaf ik hem de hulpen voor draf en hij reageerde onmiddellijk. Hij draafde lekker en werd (net zoals Moonlight) ongeduldig als hij in galop wilde. Ik gaf hem zijn zin en in een lekker galopje rende hij door de bak. Hij was wel wat meer schrikkerig dan Moonlight. 

Toen ik hem had uitgestapt, had Bella het meisje uit de keuken gehaald om haar pony af te zadelen. Ze keek me met een blik aan waar je wel dood van zou kunnen gaan. 

‘Heb jij MIJN paard gereden? Je mag hem niet eens rijden, hij is van mij!’ Ze schreeuwde haast. 

‘Hé, Bella heeft gezegd dat ik hem moest rijden dus dan doe ik dat!’ 

Ze liep weg, maar Bella hield haar tegen. ‘Je ouders zijn woedend op je, omdat dit kennelijk niet de eerste keer is dat je dit hebt gedaan. En ze willen hem verkopen aan de manege. Ze zeiden dat je dan alleen nog op hem rijdt als hij bij je in de les zit,’ zei Bella. 

Het meisje keek van de één naar de ander en schreeuwde tegen ons: ‘Wie zijn jullie dat jullie dat kunnen beslissen! Zij,’ ze wees naar mij, ‘heeft MIJN paard gereden zonder dat ik toestemming heb gegeven, en jij,’ ze wees naar Bella, ‘hebt met mijn ouders gebeld terwijl ik dat niet wilde!’ Ze liep stampvoetend weg. 

Die avond gingen we in de schemering een buitenrit maken. Moonlight had er zin in. Het meisje die haar paard had geslagen kreeg nog één kans van haar ouders. Daar was ze erg blij mee. Haar paard galoppeerde heel mooi. Toen we na een half uur weer terugkeerden had ik een anoniem appje van iemand die zei: Eens kijken hoe jij piept als jouw paard weg is!’ Dat appje jaagde mij de stuipen op het lijf. Ergens geloofde ik het niet en daarom ging ik maar gewoon slapen.