Niet Hier
Over kunst, verlies en herinneringen

De confrontatie met het naderende levenseinde van haar grootvader zette onvermijdelijk de toon voor wat oorspronkelijk een thesis moest worden. Silke Leirs vertelt op onverhulde wijze welke gebeurtenissen in haar leven bepalend waren voor haar persoonlijkheid, maar ook voor de manier waarop ze betekenis zoekt in alledaagse momenten. Niet Hier is in de brede zin van het woord een afscheidsritueel. Verleden en heden vloeien in elkaar over in een vertelling die schijnbaar geen doel heeft buiten het toelaten van verdriet en het opentrekken van oude wonden. Haar praktijk als beginnend kunstenaar geeft een interessante kijk op hoe ze de wereld ervaart die ondanks alles zal blijven doorgaan, ook zonder de mensen die ze lief heeft gehad.

Silke Leirs (1996) studeerde af aan LUCA School of Arts in 2019 met een Master in de Beeldende Kunsten. Ze heeft een obsessie voor notitieboeken die ze vult met tekeningen en honderden onafgewerkte verhalen. Door het bijhouden van dagboeken heeft ze echter een schrijfstem gevonden die haar volledig eigen is. Haar brute eerlijkheid, die ze niet snel toont in het dagelijkse leven, baant zich op papier een weg door alles wat haar beroert of onverschillig laat. Ze is niet bang om de donkere kant van een mensenleven te beschrijven, maar weet met een gezonde dosis humor haar beide voeten op de grond te houden. In haar vrije tijd is ze het liefst alleen met een boek of een borduurwerk in haar handen.

Ik borduur, dus ik verdwijn in ontastbare gedachten. Ik treed binnen in de naden van de stof onder mijn duimtoppen en spin een beeld van zijdedraden. Meer niet. Mijn geest is nooit zo helder als wanneer ik de wereld, al is het maar voor even, op een afstand houd met niet meer dan de punt van een naald.Oorspronkelijk wilde ik een traditionele verhalenverteller zijn met pen en papier. Maar die relatie liep spaak toen het witte vlak een massieve muur werd. Ik werd bang van die eindeloze leegte, onder druk gezet door mijn honger naar perfectie.Ik begon te naaien. En nooit eerder was het in me opgekomen om stof te gebruiken als een schildersdoek. De grenzen van alles wat ik ooit had geleerd vielen weg: ik begreep het. Eindelijk.Als ik teken is er woede. Soms zou ik mijn potlood kunnen breken tussen mijn vingers. Dat levert energie op in de lijnen, maar meer niet. Mensen vinden mijn tekeningen akelig, zelfs als het naar waarheid is gemodelleerd. En wat doe je in vredesnaam met schetsboeken vol verborgen frustratie?Wend voor een seconde je ogen af van je naaiwerk en de naald boort zich onder je nagel. Woede heeft geen zin boven de stof die zich in je handen nestelt. Ik heb rust gevonden in een tijdverdrijf dat al honderden, duizenden jaren voor mij is uitgevoerd.Mijn partner noemt me liefdevol een oud vrouwtje als hij me naar mijn borduurring ziet grijpen. Een spinster in jeugdige ogen.Het is een compliment.