Liefde doorkruist grenzen
Het echte leven is anders dan men predikt

Een groot aantal vreemde landen bezoeken. Ontdekken hoe de wereld werkelijk is. Avonturen beleven. Een groot deel van het jaar op zee met de Koninklijke Marine. Weg van de maatschappelijke druk en de bemoeienis van een besloten geloofsgemeenschap. Wie wil dit niet! Gerrit heeft dit alles. Tot hij, als gereformeerde jongen, plotsklaps verliefd wordt op een rooms-katholiek meisje, in een tijd waar dit niet één twee drie geaccepteerd is. Is die liefde sterk genoeg om alles te overwinnen?

Goffe Halma werd in 1944 geboren in het Friese Akkrum. Hij was van 1962 -1968 actief als beroepsmilitair bij de Koninklijke Marine en kreeg daar inzicht in het werkelijke leven, wat heel anders was dan hem altijd was voorgehouden. Verder was hij werkzaam bij de scheepvaartverkeersbegeleiding in het Rotterdams havengebied. Het manuscript van dit boek heeft jaren op de plank gelegen. Hij vindt het nu tijd worden om dit stukje geschiedenis gezicht te geven. Maar vooral ook om te laten zien dat ieder mens zijn of haar eigen leven mag leiden, zonder hinderlijke bemoeienis van anderen.

Mijn lieve Mieke,

Hoewel wij elkaar al meer dan zes maanden niet hebben gezien en wij nog langer corresponderen, wordt het mij steeds duidelijker wat ik werkelijk voor je voel. Het verlangen naar jou wordt alleen maar sterker en sterker. Het is niet alleen correspondentievriendschap. Voor mij zit het dieper. Vandaar ook deze aanhef boven de brief. Ik hoop dat jij er ook zo over denkt. Verwacht dat eigenlijk wel. Als ik jou, over een kleine drie weken, eindelijk weer eens zie dan hoop ik dat wij kunnen zeggen dat wij ‘verkering’ hebben. Dat meen ik uit het diepste van mijn hart.

Het is onze laatste week in het Caribisch gebied. Je weet dat we hier een mooie tijd hebben gehad en heel veel nieuwe dingen hebben gezien. Het heeft mijn leven zeker verrijkt. Ik hoop dat wij hier samen nog eens op bezoek kunnen gaan. Ik zou jou al die mooie dingen graag met eigen ogen willen laten zien. Curaçao in het bijzonder maar ook Bonaire vond ik erg mooi.

We liggen nu weer in Willemstad. Vorig weekend lagen we op het eiland Martinique, dat onder Frans gezag valt. Wat een armoede zeg. In vergelijking daarmee, leven wij in een paradijs. Hoewel ook hier genoeg armoede is maar dit is toch anders. Zo zag ik hoe onze hofmeesters een ton met overgebleven etensresten naar de wal brachten, dus ook vol met sigarettenpeuken en dergelijke. Nou op de steiger stonden moeders, met kleine kinderen, te wachten met pannen en lepels.

Zodra ze de kans kregen schepten die vrouwen zo snel mogelijk hun pannen vol. Terwijl de kinderen, met hun handen, het eten uit de ton graaiden en het in hun mond propten. Wij stonden toe te kijken en moesten bijna overgeven. Wel erg hoor als je zoiets ziet gebeuren.

Zaterdagmiddag zijn we nog de wal op geweest. Ook daar zag je veel armoede. Een open goot langs de huizen, was blijkbaar de riolering. Stinken dat het deed! Blij dat wij in een veel beter land wonen. Je begrijpt dit soort leven pas, als je het echt met eigen ogen ziet. Wij Nederlanders klagen veel maar lang niet altijd terecht, zeker als je in dit soort landen komt.

Morgen vertrekken we uit het Caraïbisch gebied en gaan we onderweg naar het eiland Madeira, waar we over ongeveer tien dagen aankomen. Als alles naar verwachting gaat, komen we de vrijdagochtend daarop, in Den Helder aan. Als de geruchten kloppen, mogen we dan gelijk naar huis. Dan zou ik om half twaalf in Joure kunnen zijn maar het kan ook best twee uur later worden. Vanaf Madeira laat ik wel weten of dit nog steeds klopt.

Dat was het weer voor deze keer, groetjes en alvast een dikke kus.