Negeer de mogelijkheden HARDCOVER
Een LGBT-roman

“Het enige waar ik “fysiek” goed in ben, is wegrennen van mijn eigen problemen.”

 Het leven van Sam is een onophoudelijke serie van ongemakkelijke, enigszins leuke, en pijnlijke momenten. Hij lijkt niet helemaal thuis te zijn in de wereld.

Ligt het aan hem, of is de wereld niet toe aan een chaotische, analyserende aanhanger van de “Alwetende Dobbelsteen”? Misschien een vreemd concept, maar het bereidt hem wel voor op een aanvaring met een romantische stadsduif. En dat wanneer er eindelijk een net iets te interessante jongen naar zijn stad verhuist.

Is hij klaar om te gaan voor wat hij wil? Waarschijnlijk niet. Gaat hij het proberen? Dat zeker.

Thijs Kersten (2002) bedenkt sinds zijn jeugd al verhalen. De muren van zijn kamer hingen altijd vol met notitieblaadjes gevuld met ideeën. Over het algemeen zijn deze ideeën het beste te omschrijven als “een verzameling aan onzin”. Zijn interesse in lezen bracht hem ertoe om zijn verhalen concreet te maken in enkele bekroonde verhalen en gedichten. Hij probeert met zijn verhalen thema’s, en gedachten naar het licht te brengen die te weinig besproken worden. “Er is een markt opgezet die steeds weer boeken voortbrengt voor dezelfde groep mensen. In die markt zijn er veel groepen die zich niet gehoord voelen, zoveel emoties en lasten die niet besproken worden, en ik wil een stap in de juiste richting zetten door hen een beginnende stem te geven.”

Er waren duizenden alternatieven voor deze situatie, maar het was een gegeven feit dat ik de ergste van die genoemde mogelijkheden ervaarde, vanwege mijn conflicten met de Dobbelsteen. Direct nadat een duif zich met behulp van zijn vleugels verzet heeft om mijn mond te verlaten en gedesoriënteerd wegvliegt, wensend om mij dood te hebben zoals ik nu het liefst ook zou hebben na mijn sociale dood, hoorde ik het dan ook: de stem van de persoon die vast Nathaniel Clemens moest zijn.
‘Ik moet zeggen dat het uitermate knap is om een duif te vangen met je gezicht. Ik denk dat zelfs professionele honkballers daar niet tot in staat zijn.’
Ik draaide me om, en daar stond hij. Een latino-jongen met ravenzwart haar dat zacht waaide in de wind, zijn lach was open en net iets te scheef, maar dat maakte het alleen maar mooier toen hij begon te kakelen. Ik had nog nooit een latino gezien in deze omgeving. Wow, dat klinkt echt extreem achterhaald. Is het ook. Maar dat is niet de reden waarom ik ineens nergens meer tot in staat ben, ook al kan ik normaal ook vrij weinig. Nee, de reden is dat deze jongen knap is. En echt knap. En ik heb mijn hele leven toch wel al geleerd dat jongens niet knap horen te zijn. Niet in mijn ogen. Maar hij is knap, mooi, wat dan ook. Wauw.
Oké, Sam. Herpak jezelf.
God, dat is ongelooflijk moeilijk. Haal die jongen hier weg.
‘Zo is het wel goed hoor. Ik weet dat ik getalenteerd ben,’ ik probeerde als een idioot/nutteloze heerser de macht over mijn ledematen terug te winnen die in een schaamteloze muiterij de macht hadden overgenomen bij het aanzien van deze veel te aantrekkelijke jongen.