Na een verhaal keek ik uit wat het volgende inhield. Mooi.
Samenvatting
Maak kennis met Eleni en Padomé. Negen kortverhalen dompelen je in een rijkdom van eenvoudige thema's zoals emotie, liefde en spiritualiteit en knipogen naar onze sensitievere inslag. Bewust breken ze met de jachtige wereld. Elementen als verwondering, ontdekking, durven stilstaan en voelen maken deze verhalen, op het eerste zicht naïef en daarom net zo waardevol. Ondanks de sprookjesachtige sfeer is dit niet geschreven voor kinderen. Een gedetailleerde beleving met een vleugje magie, en een vrije interpretatie, zodat je de verhalen graag herleest. Het einde is een gedicht dat het gehele verhaal bezingt. De mysterieuze en speelse ondertoon maakt het boekje geschikt, om te lezen, wanneer je even tijd maar geen zin hebt, om te beginnen aan een lijvig boek.
Over de auteur
Myriam Laureys (1965), moeder van twee zonen, woont in Beveren-Waas en is beginnen schrijven na een ingrijpende levensgebeurtenis. Haar creatieve geest begon zich te vertalen in schrijven, eerst gedichten maar eindigde in schrijfopdrachten van korte verhalen. Eleni en Padomé is ontstaan uit een vijfjarige relatie, en ondanks het afgesloten hoofdstuk, blijft een open einde zo typisch aan de auteur. Dit boekje uitbrengen is als een drempel overgaan en eindelijk durft ze met haar sensitiviteit naar buiten te komen en anderen te inspireren.
Productinformatie
- ISBN
- 9789464031447 / 978-94-640-3144-7
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 15-05-2020
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Verhalen
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 64
- Formaat
- 12,5 x 20 cm
- Illustraties
- Nee
Inkijk
Nog nooit was ze zo woest en zo kalm de straat uitgelopen, op weg naar het strand. Ze had de rugzak meegegrist, die ze op de dagtocht had willen meenemen, een dagtocht met Padomé.
Ze kwam opgewonden aan bij het roeibootje. Haar arm schoof uit en met een geschaafde linkerhand nam ze vastberaden de peddels vast en begon te roeien. De boot kapseisde en nadat ze opnieuw in balans zat, roeide ze alsof haar leven eraan zou geloven. Ze roeide het allemaal af. Slag voor slag, de peddels te diep maar het bootje kreeg vaart. Ze zag dit als een aanmoediging, toen ze zichzelf nat spatte, kon haar dit niet deren. Ze wou weg, weg van dat vasteland dat haar met hem verbond, haar sussend en kalmerend. Er kwam een heleboel energie los, die zich vertaalde in een rode blos, verhit gezicht en handelingsdrang. Roeien, tegen de klippen op. Kon ze nog sneller?
Reviews
Na een verhaal keek ik uit wat het volgende inhield. Mooi.