Waarheid in de ban van een droom
Kwetsbaarheid in een vriendschap

Twee verliefde pubers raken betrokken bij de verdwijning van een jonge vrouw. Doordat één van hen weigert aangifte te doen, houdt hun vriendschap geen stand. Bij de hoofdpersoon werkt dit jeugdtrauma door in zijn relatie met vrouwen. Als er een lijk wordt opgegraven, komt het verleden in beweging en wordt de relatie geleidelijk hersteld. Maar het verhullen van de toedracht van de ingrijpende gebeurtenis blijft tussen hen in staan. Met behulp van een psychotherapeut komt uiteindelijk de waarheid boven tafel. De één komt tot een schokkend zelfinzicht, de ander durft zijn rol in het drama te bekennen. Wanneer één van hen ernstig ziek wordt, kunnen zij onderling veel recht zetten. Na diens dood is er nog een schuld in te lossen.

Ineke Muinen (1947) was psychiater en psychotherapeut. Zij schrijft poëzie, speelt piano en beeldhouwt.

Maarten Ploeger (1944) was fysisch geograaf, leraar en schoolleider. Hij is handboogschutter. Hij schreef twee jeugdromans, waarvan er één is vertaald in het Duits. En een poëziebundel, die ook is uitgegeven in Argentinië en de VS.

Ineke en Maarten leerden elkaar in 2014 kennen bij een poëziecursus, beiden hadden hun partner verloren. Ze zijn twee jaar later getrouwd. Samen hebben zij zeven kinderen en twintig kleinkinderen. Vanuit hun belangstelling voor psychologie en filosofie inspireerden zij elkaar om samen een trilogie te schrijven over het goede, het ware en het schone. Drie afzonderlijk te lezen romans, met als enig terugkerend personage een psychotherapeut.

Filip en Gijs nipten van hun bier. Ze hadden die middag gerepeteerd met hun strijkkwartet en pakten voor het naar huis gaan een terrasje. Hun jassen nog aan, een vriendelijk zonnetje in het vroege voorjaar van 2004.
Filip keek peinzend naar Gijs Dankers. Eerst zijn jeugdvriend… toen een tijd niet… en nu vaak weer samen. Gijs was een slanke, goed gebouwde man met kort geknipt donker haar, wat kalend bij de slapen, bruine ogen achter een zwart montuur, een hoekig gezicht met forse kin. Iemand waar je niet omheen kon. Toch was Gijs niet altijd van beton, ze hadden goede gesprekken waarin Gijs ook ruimte voor hem kon maken.
“Die therapeut van jou, wat is haar naam ook alweer,” vroeg Filip.
“Lisa Damen. Waarom wil je dat weten?”
“Nou, eh, ik dacht zo, jij hebt toch veel aan haar gehad? Dat zei je pas nog, toen die liquidatie op het nieuws was.”
“Dat klopt, ja. Maar sorry hoor, ik moet gaan, Judith wil vandaag vroeg aan tafel.” Gijs legde gehaast geld neer en zei gedag.
Filip Geerlings bleef achter met een vervelend gevoel. Hun vriendschap betekende veel voor hem, maar die rol van Gijs in zijn jeugd… De lagere schooltijd met hem was heel fijn, op de middelbare school was dat de vraag. En nu? Hij was zeker op Gijs gesteld, maar die ene zomer hield hen allebei in een wurggreep. Als hij er niets mee deed, bleven de beelden van vroeger op hem jagen. Gijs, de scherpe intellectueel en zelfingenomen betweter, had zich uitgeleverd aan een psychotherapeut. Hij was toen bang geweest dat ze Gijs zou aansporen om met zijn verhaal alsnog naar de politie te gaan.
Zou ze echt goed zijn? Hij wilde haar nu zelf leren kennen. Zelf onderzoeken wat die therapeut van hen wist. Het verontrustte hem dat Gijs nog altijd weigerde hem daar iets over te zeggen. Hij moest er niet aan denken dat die ene gebeurtenis uit hun verleden bekend zou worden. Het zou onherroepelijk het verlies van zijn geliefde betekenen… Geliefde? Dat ging wel erg ver. Hij had echt een psycholoog nodig.