Ik wil je nog niet kwijt
Wat doe je wanneer je beste vriendin overlijdt en jij de draad kwijtraakt?

Ella is een vrolijke tiener in het laatste jaar van de middelbare school, maar wanneer haar beste vriendin overlijdt bij een ongeluk raakt ze de draad van haar leven kwijt. Het is namelijk niet helemaal zeker of het wel een ongeluk was en geen zelfmoord. Wanneer Ella opeens weer berichtjes van Astrid ontvangt staat haar leven helemaal op de kop. Door met haar beste vriend Fabian op zoek te gaan naar de afzender van de berichten komt ze dingen te weten die ze niet had willen weten. Wanneer het haar allemaal te veel wordt komt Ella zelf ook voor een moeilijke oplossing te staan.

Ik wil je nog niet kwijt is een boek over depressie, rouwverwerking en andere problemen op de middelbare school.

Lycke Broekhof (1994) woont met haar vriend en twee katten in het noorden van Nederland. Als maatschappelijk werker komt ze vaak zaken tegen als zelfmoord, overlijden, depressie, alcoholmisbruik en andere problemen op de middelbare school. Ze heeft geleerd dat aandacht voor deze thema's belangrijk is, want wanneer er aandacht voor is, is het praten erover ook makkelijker. Gebaseerd op haar eigen middelbare school is ze uiteindelijk voor een schrijverswedstrijd (2009) haar eerste boek gaan schrijven. Een lang gekoesterde wens om een boek uit te geven komt dan ook uit.

Soms lijkt het leven zo vreselijk oneerlijk. Zo kort en zo kwetsbaar. Je bent er misschien niet altijd mee bezig, maar soms komt het zo dicht bij je, dat je weer even met je neus op de feiten wordt gedrukt. Niemand leeft voor altijd, iedereen gaat dood. En wat je van het leven maakt, doet er elke dag weer toe, dat heb ik ook nu wel weer gemerkt. Dit heeft wel wat uitleg nodig.
    Ik zat op mijn bed en woelde met mijn handen door mijn lange bruine haar. Op de grond lag een kapot fotoalbum dat ik de vorige avond uit frustratie en woede op de grond had gegooid. De foto’s van Astrid, Fabian en mij lagen verspreid over mijn vieze vloer. Het was oneerlijk. Leven was oneerlijk. En kort. Een traan gleed over mijn wangen, die al rood en schraal waren van het huilen. Het verbaasde me dat ik nog vocht in mijn lijf had. De afgelopen week had ik niets anders gedaan dan huilen, maar ik had nauwelijks iets gedronken en had eigenlijk al uitgedroogd moeten zijn. Mijn lippen voelden aan als schuurpapier en mijn haar was onverzorgd. Waarom zou ik het ook gaan verzorgen? Wie weet zou ik die dag doodgaan. Ik huilde en huilde. Net zolang tot er helemaal geen vocht in mijn lichaam meer zat. Dat was het moment dat ik op bed ging liggen en ging slapen. Mijn mobiel stond al dagen uit. Ik was ook al die tijd niet naar school geweest. Educatie en gezelligheid in de klas waren wel het laatste wat ik nodig had. Mijn ouders lieten me maar. Ze snapten het niet. Hun gemaakte empathie sloeg de plank volledig mis. Ik was niet zomaar een vriendin kwijtgeraakt, ik was mijn leven kwijtgeraakt.