Meeslepend, spannend verhaal dat verslavend werkt. Je leest het in één adem uit! Love it!
Samenvatting
Het leven van de ooit hopeloze tiener Ben Tarranto neemt een drastische wending wanneer hij ingewijd wordt bij de zilveren Vos. Een oude geheime moordenaarsorganisatie waarin zijn vader een belangrijke rol heeft. Zijn missie? Leden van de elitaire organisatie, de Gouden Stier uitschakelen. Tijdens zijn opleiding in Firenze raakt hij verwikkeld in een spel van macht en geheimen en beseft hij in zijn zoektocht naar de waarheid dat vrijheid een onschatbare prijs heeft…
Een ding is zeker vertrouwen is dodelijk in dit spel van maskers.
Over de auteur
Tibo Keteleer is sinds zijn kindertijd al bezeten door verhalen en regisseerde toen als kleuter al kleine toneeltjes met zijn klasgenootjes. Nadat Tibo net het alfabet had geleerd, probeerde hij al kleine verhaaltjes neer te pennen. Tibo bleef verder geboeid door films en boeken. Zijn ouders zeiden vaak: “Je zal Tibo nooit terugvinden zonder boek”. Rond zijn dertien begon hij te schrijven over een jongen genaamd Ben, die het als een ware Robin Hood in maffiastijl tegen de elite opnam. Tien jaar later heeft Tibo zijn personage, Ben, niet opgegeven. Zijn missie? Een verhaal aan het publiek brengen dat hen zal raken en Ben onsterfelijk maken. Want verhalen sterven nooit
Productinformatie
- ISBN
- 9789464316124 / 978-94-643-1612-4
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 29-01-2021
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Thrillers
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 180
- Formaat
- 16 x 24 cm
- Illustraties
- Nee
Inkijk
Een lijk lag in het zand in een warme woestijn. Een man van middelbare leeftijd liet trillend zijn wapen zakken en keek naar het lijk. De man draaide zich langzaam om. Zijn gezicht zal altijd op mijn netvlies gebrand staan. Zijn diepe stem voelde aan alsof er 450 volt door mijn lichaam ging.
‘STA OP, BEN. DE VOS IS DOOD!’
Mijn ogen schoten open, terwijl mijn hart als een razende tekeer ging. Het zweet brak me uit en ik voelde de adrenaline door mijn aders stromen.
‘Zwieber niet stelen!’ riep Dora in de kamer naast mij.
Ik stond op en voelde me duizelig. Ik strompelde naar de badkamer en bekeek mijn gezicht dat nog verminkt was van de vorige dag. Ik pletste er wat water op, friste me op en kleedde me aan met de tweedehands kleren die ik altijd droeg als ik bij mijn buurvrouw logeerde.
‘Je bent laat!’ riep ze met haar mond vol ontbijtgranen. Ik nam mijn lunch en slingerde mijn tas over mijn schouder.
‘Je hebt gisteren je eten niet opgegeten.’
‘Ik voelde me niet goed, sorry,’ zei ik verontschuldigend.
De oude, seniele vrouw gedroeg zich kinderachtig door op een sarcastische manier haar schouders op te halen.
‘Oh sorry? Oké, je hebt sorry gezegd, dan is het allemaal niet meer erg.’
‘Kan jij Zwieber zien?’ riep de tv achter mij.
Ik voelde de storm al aankomen, liep een stapje sneller en trapte bijna op de chihuahua die me grommend uitschold in hondentaal.
‘Niet zo snel, knul,’ riep ze nog. ‘Dit keer ging je een stap te ver. Nu kom je aan met een blauw oog en wat gaat het morgen zijn? Drugs? Nog meer problemen? Je weet dat jouw stomme vader me niet genoeg betaalt voor je onderhoud! Om dan nog te zwijgen over de huur!’
Ik hoorde mijn hart sneller pompen en liep snel verder om een discussie te vermijden. De afstandsbediening van de televisie vloog hard tegen mijn rug.
‘Keer je rug niet naar me als ik tegen je spreek!’ schreeuwde ze.