Ik heb met veel plezier dit boek gelezen. In dit verhaal tref ik zeer veel zaken aan die herkenbaar zijn als het gaat om al dan een (al dan niet gedwongen) samenvoeging van organisaties. Kwesties als gevolgen van landelijk beleid op dit gebied, maar ook welke consequenties reorganisaties kunnen hebben voor de individuele medewerker komen uitgebreid en zeer duidelijk beschreven aan de orde. Kortom ook nog een leerzaam boek. Een aanrader!
Samenvatting
DE INSTELLING is een roman en speelt zich af in de jaren negentig van de vorige eeuw. Bert, de hoofdpersoon, is geestelijk verzorger in een instelling voor mensen met een verstandelijke beperking. De zorg is erg in beweging. Instellingen fuseren, mensen met een beperking worden van patiënten burgers, met rechten en plichten als iedereen. Door de spanning die dit oproept, door verschil van instelling maar ook van karakter, botst Bert in zijn werk met zijn toekomstige collega Bram. Het leidt tot een diepgaand conflict. Via flashbacks leert de lezer Bert kennen: een overspannen vader, een traumatische verwijdering van amandelen, danslessen als puber, leren verantwoordelijkheid te nemen. Een assessment blijkt geen oplossing. Bram denkt alles onder controle te hebben, maar of dat klopt?
Over de auteur
HANS GARRITSEN is geboren in Enschede in 1952. Na het doorlopen van de middelbare school en een jaar sociale academie stapte hij over naar de studie theologie. Daarnaast volgde hij de opleiding aan de kunstacademie. Schilderen, schrijven, kunst in het algemeen was en is zijn passie. Hij heeft gewerkt op meerdere plekken in het pastoraat en binnen de gehandicaptenzorg. Hij was co-auteur van een bundel over rituelen (Uitgeverij Damon, 1996), auteur van een uitgave in eigen beheer over de dood van zijn zus en een non-fictie uitgave over zijn studententijd in Nijmegen ( Nijmegen , uitgeverij Boekscout, 2017).
Productinformatie
- ISBN
- 9789464036954 / 978-94-640-3695-4
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 30-10-2020
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Romans
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 184
- Formaat
- 12,5 x 20 cm
- Illustraties
- Ja
Inkijk
Ik fietste onder de poort door waarop met grote letters ‘H.K.H. Prinses Margriet’ stond, en vervolgens de brede oprit op die naar het hoofdgebouw leidde. Er waren al veel parkeervakken leeg. We spraken altijd rond half vijf in de middag af. Dan had je nog bijna een hele middag daarvóór om de dagelijkse dingen af te handelen. Ik liep de zes treden op die naar de hoofdingang leidden. Vreemd, in een tijd waarin iedereen bezig was met toegankelijkheid voor mensen met een handicap, was deze vesting voor rolstoelers onneembaar. Er was een achteringang die wel gelijkvloers was. Tja. ‘Leveranciers en gehandicapten achterom s.v.p.’ Ik drukte de zware glazen deur open en liep naar de volgende trap. Met de lift had ook gekund, rechts van me, een oud, zwaar bakbeest, maar ik besloot te rennen, met twee treden tegelijk naar boven. Daar nam ik de gang links. De eerste deur stond open. De directiesecretaresse zat achter haar bureau. Ze keek op en glimlachte. “Hallo Bert”, zei ze. “Is het weer zover? Je weet het hè, vergaderzaal 2.02.”
“Ik zag het”, zei ik, hijgend, want mijn conditie was niet echt fantastisch. “Dag Marleen. Alles goed met je?”
“Ja hoor, nog een half uurtje en dan wordt het nog beter met me”, riep ze terug. “Vergader ze!”, en ze boog zich weer over haar werk. Ik opende de deur van 2.02. Gedempt licht, de gordijnen waren half dichtgeschoven tegen de zon. Bram en Adele waren druk in gesprek. Ze draaiden hun hoofd naar mij toe. “Dag Bert”, zei Bram. Adele glimlachte. “Daar zijn we weer. Ga zitten, ga zitten.” Ik trok een stoel naar me toe en schonk mij een kop koffie in uit de roestvrijstalen thermoskan. De anderen hadden al, Bram thee. Koekjes... die waren er niet. O nee, daar doen ze hier niet aan. Bezuinigingen. Vanwege het feit dat ik rookte had ik altijd behoefte om iets in de hand te hebben. Maar roken werd hier binnen niet op prijs gesteld. Dan maar het substituut: de ballpoint. Ik manipuleerde het ding in mijn rechterhand alsof ik een shagje aan het draaien was.
“Ik zag het”, zei ik, hijgend, want mijn conditie was niet echt fantastisch. “Dag Marleen. Alles goed met je?”
“Ja hoor, nog een half uurtje en dan wordt het nog beter met me”, riep ze terug. “Vergader ze!”, en ze boog zich weer over haar werk. Ik opende de deur van 2.02. Gedempt licht, de gordijnen waren half dichtgeschoven tegen de zon. Bram en Adele waren druk in gesprek. Ze draaiden hun hoofd naar mij toe. “Dag Bert”, zei Bram. Adele glimlachte. “Daar zijn we weer. Ga zitten, ga zitten.” Ik trok een stoel naar me toe en schonk mij een kop koffie in uit de roestvrijstalen thermoskan. De anderen hadden al, Bram thee. Koekjes... die waren er niet. O nee, daar doen ze hier niet aan. Bezuinigingen. Vanwege het feit dat ik rookte had ik altijd behoefte om iets in de hand te hebben. Maar roken werd hier binnen niet op prijs gesteld. Dan maar het substituut: de ballpoint. Ik manipuleerde het ding in mijn rechterhand alsof ik een shagje aan het draaien was.
Reviews
De titel van het boek is treffend. Al lezend wordt de dubbele betekenis van de titel duidelijk. De tegenstelling in karakters en drijfveren zijn helder en mooi beschreven. Het veranderen van processen is in theorie eenvoudig. Het vervolgens procesmatig werken vraagt verandering van de betrokkenen waarbij acceptatie lijnrecht staat tegenover het behoud van de ander. De onderlinge verschillen geven spanning waarin de lezer wordt meegenomen in de achterliggende drijfveren. Een boek waarin menig medewerker in een organisatie zich zelf kan herkennen. Voor iedereen die wil lezen wat veranderingen in een organisatie kan losmaken.
