Voorkant
Voorkant cover
Achterkant
Achterkant cover

Terug naar 1944-1945
Mijn turbulente jaar in het Gooi en de Liemers

Auteur

Honoré Boddeke

Uitvoering
Paperback
Reviews
5,0 / 5 (1 reviews )
Prijs
20 ,99
Verzending
Gratis verzending in Nederland en België
Levertijd
Twee tot vijf werkdagen
(Nederland en België) (Past door brievenbus)

Samenvatting

Geboren in 1932 in Hilversum krijgt ook hij met de oorlog te maken. Melk halen bij boeren en gras snijden voor de konijnen. Augustus '44 tijdens de vakantie bij boeren in Babberich breekt hij zijn been. Op weg naar huis komt hij terecht in de slag om Arnhem. Met een militair transport terug naar het ziekenhuis in Zevenaar. Uiteindelijk thuis bezoekt hij met zijn invalidefiets de familie en maakt hij iets bijzonders mee.
Na herstel gaat hij terug naar Babberich, leert daar paard rijden als een Kozak en begint een ongewone verzameling. Een granaatscherf werd hem bijna fataal. Tot eind mei '45 verbleef hij in het nonnenklooster in Zevenaar. Daar beleeft hij een kortstondige jeugdliefde.
Bij thuiskomst in Hilversum gaat er dan iets grandioos mis...

Over de auteur

Honoré Boddeke is 29 mei 1932 geboren in Hilversum en opgevoed in een katholiek milieu. Na zijn middelbare school wist hij het zeker: hij wilde bij de radio. Na zijn opleiding aan de middelbare radio school kwam hij bij Radio Nederland Wereldomroep terecht. Hier heeft hij zijn hele werkzame leven gewerkt met een onderbreking van enkele jaren als onderdirecteur van Volkshogeschool Drakenburgh.
Terug bij de Wereldomroep heeft hij programma’s samengesteld voor Nederlandse emigranten in Canada en Australië. Tenslotte heeft hij zich gevestigd in Frankrijk aan de voet van de Pyreneeën.

Productinformatie

ISBN
9789464037265 / 978-94-640-3726-5
Uitgeverij
Boekscout
Verschijning
13-11-2020
Taal
Nederlands


Uitvoering
Paperback
Pagina's
168
Formaat
A5
Illustraties
Nee

Inkijk

Ze kwamen terug met twee kennelijk herstelde militairen, die in een van de wagens stapten. Ik begreep dat ik met dit transport mee terug zou gaan naar Zevenaar. Agnes bevestigde dit en even later bleek het tijd om afscheid van mij te nemen. Ze boog zich over me heen, omhelsde me en kuste me op beide wangen. “Na de oorlog moet je me maar eens opzoeken in Hilversum. Ik heet Agnes Koster,” zei ze. Ze drukte me op het hart, me geen zorgen te maken, want alles zou goed komen. Ze liep de gang in en ineens voelde ik me heel alleen en verlangde naar huis. Tranen sprongen in mijn ogen. Eén van de Duitsers had dat in de gaten. Hij liep naar me toe, legde vaderlijk zijn hand op mijn schouder en gaf een geruststellend kneepje. Ondertussen werd voor mij een plaatsje gezocht. In de twee voorste trucks waren alle zitplaatsen bezet. De laatste was een munitiewagen met achter de chauffeur een bank bestemd voor een paar soldaten en nog net ruimte voor mijn wagentje. Omdat alle zitplaatsen bezet waren, zou ik liggend worden vervoerd in het gangetje tussen de granaten. Deze stonden aan weerszijden opgestapeld. Niet een echt veilige plek. Het was een beetje krap, maar het ging. Om het iets comfortabeler te maken, hadden ze er een deken neergelegd. De dokter kwam ook nog even kijken. Na een laatste inspectie stapte de officier in de voorste truck, waarna de colonne zich in beweging zette.

Soms schokte mijn munitiewagen zo hard dat ik opzij rolde en kreunde. Ik had het koud in mijn regenjack. Ik klappertandde een beetje en lag bepaald niet op mijn gemak, want ik was bang de granaten te raken. Een van de soldaten had dat opgemerkt. Boven mijn hoofd was overleg gaande. Er tikte iets hards tegen de bank boven mijn hoofd. Een fles werd me zonder uitleg aangereikt. Ik liet de ‘Schnaps’ naar binnen glijden tot ik er zowat in stikte, waarna het leek of mijn hele lijf in brand stond. “Zing eens, het geeft niet wat,” kwam het commando, althans zo vatte ik het op. Een beetje afleiding is goed als je angstig bent en soms helpt het als je neuriet, hardop telt of zingt. Nu werd er in onze familie en ook bij ons thuis veel gezongen. Begeleid op de piano door mijn moeder zongen mijn vader en alle kinderen regelmatig de bekende kinderliedjes passend bij de tijd, Sinterklaas-, Kerst- of Marialiedjes.

Ik schraapte mijn keel en begon enigszins timide: “Een karretje op de zandweg reed, de voerman was dronken en liet een scheet, het paardje liep met lusten...” Het was een van de variaties die we thuis zongen. Er werd door de mannen boven mij worst gegeten. Wanneer ik pauzeerde werd er geapplaudisseerd en liet men een stukje worst voor mij naar beneden vallen. Ik vervolgde met ‘Annemarieke’ en ‘Ik heb een wagen vol geladen met ouwe wijven’. De schnaps had ook op de bank boven mijn hoofd zijn uitwerking. De soldaten kregen er schik in en begonnen zonder woorden ‘la, la, la…’ mee te zingen. Zelfs het door mij uit volle borst gezongen Wilhelmus! Het werd een vrolijke boel en even vergat ik mijn penibele situatie. Het was middernacht toen we eindelijk bij het ziekenhuis in Zevenaar arriveerden.

Reviews

Uw email wordt enkel gebruikt voor overleg over de betreffende review

Wordt getoond bij de review

door Gisèle de Bakker op 27-11-2020
Beste,
Het boek is geschreven door mijn oom, de broer van mijn moeder. Ze heeft er van genoten, heel mooi verwoord over zijn leven in de oorlog. De voorkant vinden wij ook erg mooi.
Nogmaals Top!