Een sneeuwwit reservewiel
Trucker in ijzingwekkend conflict met drugssyndicaat

Kardoes vervoerde als chauffeur uiteenlopende ladingen door heel Europa.

Maar van de gigantische hoeveelheid heroïne die hij geregeld Zweden binnenbracht, bezweert hij niet op de hoogte te zijn geweest.

Justitie acht hem schuldig en met een vonnis van twaalf jaar verdwijnt hij in Zweden achter de tralies.

In een uitzichtloze situatie, waarin Meta hun huis te koop aanbiedt en hem wil verlaten, zijn truck aan de ketting is gelegd en zijn collega’s hem uitkotsen, zweert hij wraak.

Maar op wie?
Hij had zijn vrouw bedrogen met Sigbrit, maar had de Zweedse hem tegelijkertijd misbruikt?

Welke drugsgang in Zweden had hem erin laten stinken en wie belazerden hem aan het thuisfront?

Hans Kiezebrink was decennialang werkzaam als internationaal chauffeur en was destijds vaak spreekbuis voor de andere chauffeurs
 
Eveneens was hij ruim 30 jaar politiek betrokken. In het laatste deel van die periode werd hij in zijn woonplaats Veendam gekozen tot gemeenteraadslid en had bovendien meerdere jaren zitting in alle drie gemeentelijke commissies.

Het zou nog een kunst worden het huis ongemerkt binnen te komen. Dat kon wel eens knap tegenvallen. Hij was per slot van rekening geen gediplomeerd inbreker. Hopelijk voelde die Poulsen zich zo veilig, dat hij niet altijd alles hermetisch afsloot. Maar dat zou hij straks wel zien. Nu moest hij eerst een open vlakte van zo'n zestig meter ongezien oversteken. Dat hoefde onder dekking van de duisternis niet zo moeilijk te zijn.

Althans, dat dacht hij.

Kardoes was zo'n twintig meter gevorderd toen iets met een klap op zijn rug sprong. Door het onverwachte viel hij bijna voorover. Een zwarte gedaante, die hem bij zijn broekspijp greep, deed hem verder struikelen. Dat alles gebeurde in een angstaanjagende stilte. Hij voelde vlijmscherpe tanden in zijn armen en benen en zelfs in zijn keel. Zijn laatste uur had geslagen.

De normaal niet zo bang uitgevallen Kardoes bleef in doodsangst liggen. Maar er werd niet doorgebeten. Voorzichtig probeerde hij te bewegen, maar ogenblikkelijk grepen de tanden hem weer stevi­ger vast. Vol berusting bleef hij liggen. Wat in godsnaam moest dit voorstellen? Wat waren deze donkere schimmen voor geruisloze demonen? Waarom verscheurden deze beesten hem niet en waarom maakten ze totaal geen geluid?

Zijn spieren verstijfden al snel door de kou. De tijd verstreek tergend langzaam. Iedere beweging werd gevolgd door gesnuif en blikkerende tanden die hem weer vastgre­pen. Dit mocht niet zo lang meer duren. Als die dieren hem niet verscheurden, zou hij alsnog door onderkoeling sterven. Geen mens scheen te weten dat hij hier lag, misschien kon hij beter om hulp roepen. Maar dan verraadde hij zichzelf en dat verdomde hij.

Eindelijk begon de duisternis te wijken en kon hij zijn belagers wat beter onderscheiden. Het bleken een stuk of zeven potige rottwei­lers te zijn. Maar waarom blaften die beesten niet? Nogmaals bewoog hij zich en weer grepen gretige tanden hem beet. Dit keer probeerde hij desondanks op te staan. Maar de honden begonnen nu duide­lijk door te bijten. Dus zat er niets anders op dan doodstil te blijven liggen.