Aan de poorten van de hel

Peter heeft alles mee. Hij is knap, goed opgeleid en verzekerd van een comfortabele toekomst. Toch voelt hij zich leeg en bedrogen. Hij besluit dat het zinloos is om te wachten tot het leven hem eindelijk toelacht. Hij gaat het compleet anders aanpakken. Wat begon als een eenmalig experiment om zin te geven aan een waardeloos bestaan, loopt volledig uit de hand. Opgejaagd door twee hardnekkige rechercheurs probeert Peter wanhopig de wereld om zich heen te overtuigen van het kwaad dat hij als enige lijkt te kunnen zien. Een ware race tegen de klok begint en Peter wordt gedwongen zich binnen korte tijd te ontwikkelen tot een kunstzinnig seriemoordenaar. 

‘Ik wil je’, hijgde Charly hees in zijn oor.
‘Dan weet ik de ideale plek om alleen te zijn’, fluisterde Peter terug. Hij trok haar verder de steeg in en stopte voor een oud pand dat bijna volledig was afgebrand. Waar ooit de gevel gezeten had hing nu alleen nog maar een zeil. Samen glipten ze naar binnen. Ze stonden in een lege grijze kamer tussen de betonnen brokstukken, vuil sloopmateriaal en hier en daar wat achtergelaten drugsafval. De maan was bijna vol en scheen door enorme gaten in het dak naar binnen. Een moment later had hij het minuscule zusterjurkje open getrokken en stond ze bijna naakt voor hem. Haar haren vielen slap om haar gezicht heen en maskeerden haar door de alcohol loensende uitdrukking. Hij gaf haar nogmaals de fles Malibu en ze nam een flinke slok. Peter deed een stap achteruit.
‘Laat me eens naar je kijken? Wat ben jij sprookjesachtig mooi!’
Charly begon te lachen terwijl Peter rondjes om haar heen liep, en haar lichaam streelde met zijn gehandschoende vingers. Uit zijn binnenzak haalde hij de briefopener.
‘Doe je ogen dicht en concentreer je op wat je voelt.’
Met de punt van de briefopener gleed hij langzaam over haar lichaam terwijl hij met zijn andere hand haar haren over haar schouder naar voren streek zodat hij haar nek kon zien. Door alle drank kon ze de kou nauwelijks nog voelen, maar nu voelde hij haar toch rillen. Langzaam gleed de punt langs haar ruggengraat omhoog en Peter pakte met zijn andere hand de hamer van achter zijn rug, uit zijn riem.
‘Het is jij en ik. We zijn hier met zijn tweeën in het licht van de volle maan’, fluisterde hij in haar oor, ‘en straks worden we één!’