Omarm het leven
De titanenstrijd van een als leerling seksueel misbruikte man

Dit verhaal vertelt over het leven van Louis. Met een jeugd wat getekend is door emotionele verwaarlozing. En seksueel misbruikt door een leraar van zijn middelbare school. Het is een openhartig en met bloed geschreven verhaal over de titanenstrijd die Louis heeft moeten leveren om boven water te blijven en voort te gaan. Het gaat over zijn eenzaamheid, wanhoop, ontkenning en gekte, naar het langzaam maar zeker hervinden van stukjes jeugd, pijn en zin. Om zo het leven met alle diepe dalen en hoge pieken te veroveren. Het schetst een helder beeld van wat er in een (jonge)man kan omgaan die wordt geconfronteerd met emotionele verwaarlozing en seksueel misbruik.

“Dit indrukwekkende verhaal is nodig om dit verborgen leed breed bekend te maken. Het boek is goed geschreven, de inhoud kruipt onder de huid. Het heeft mij erg getroffen. Het is een verhaal van verschrikking, maar ook van hoop.”
– De Vlaamse psychiater Prof. Dr. Dirk de Wachter

“Dit verhaal is eerlijk en aangrijpend. Het geeft inzicht in wat een jong mens moet ondergaan én zijn gevecht om hier mee te dealen. Laat iedereen weten hoe het is en laat iedereen ervan leren. Mijn respect is groot.”
– Karin Bloemen, zangeres en cabaretière

Marijn Louis Willems (1968) is geboren en getogen op steenworp afstand van Rotterdam. Vanaf zijn prille jeugd had hij te maken met emotionele verwaarlozing. Rond zijn dertiende jaar werd hij als leerling seksueel misbruikt door een leraar van zijn middelbare school in Rotterdam. Dit resulteerde in een verknipt leven vol overlevingskunst. Toen hij tien jaar geleden tongkanker kreeg, barsten de sluizen. Op zijn ziektebed wist hij dat hij die tong moest gaan gebruiken. Ondertussen genezen, deelt hij nu dit bijzondere verhaal met de wereld.

Op de middelbare school begonnen er echt andere tijden. De leraren waren warm, hartelijk en geïnteresseerd. Zij bekeken aandachtig mijn werk en complimenteerden mij. Ik kreeg door de mist in mijn hoofd heen wat nieuwe hoop en mijn hart begon langzaam te ontdooien. Ik mengde mij voorzichtig op het schoolplein met mijn nieuwe klasgenoten en sprak met hen. Een heel nieuwe en prettige sensatie.

Dertien jaar was ik ondertussen. Er was een nieuwe leraar Frans op school gekomen. Hij was heel erg aardig en hij had altijd een grote glimlach! Hij was wel erg groot en behaard. Een beetje eng. Maar hij was echt heel aardig. Hij vertelde ons over zijn huis op het platteland. Hij vertelde ons over zijn bijen en bloemen. Hij was amateurbijenhouder en oorlogsfotograaf. Als je les had dan mocht je gewoon over de kantlijn schrijven. Want grenzen bestonden er niet voor bijen en oorlogsfotografen, had hij gezegd. Aan het eind van de les liet hij ons vrolijke Franse chansons horen. Echt fijn, zo’n man die weet wat kinderen leuk vinden.

In de pauzes praatte hij met ons. Vooral met mij. Hij maakte tijd voor mij vrij. Hij zag mij staan. Op een dag vroeg hij mij of ik het leuk zou vinden om eens een weekendje te komen logeren op zijn woonboerderij in het buitengebied. Mijn hart lichtte op. Thuis vroeg ik het aan mijn ouders. Afwezig hadden ze ja geknikt. God dank. Ik was mijn ouders echt dankbaar. Ik voelde dat mijn leven een nieuwe kans kreeg.

Op een vrijdagmiddag nam ik de bus naar meester. Mijn meester stond al bij de bushalte op mij te wachten. Ik was zo blij dat ik op hem vertrouwen kon. Meester begroette mij hartelijk en ik mocht voorin in zijn crème-witte Jaguar stappen. Daar reden wij op weg naar mijn nieuwe leven en nieuwe hoop. Wat een eer dat meester mij verkozen had.