Jos
De coming-out van een laatbloeier

De ondernemende Jos beleeft als eind-zeventiger het ene avontuur na het andere, op allerlei plekken in de wereld. Soms gaat hij in zijn eentje op pad en ontmoet dan nieuwe mensen die toch iets bekends hebben. Andere keren neemt hij zijn buurmeisje, eigenlijk meer zijn kleindochter, Anouschka mee. Tussen zijn uitstapjes door zit hij ook niet stil. Hij bridget wekelijks, heeft een bloeiend sociaal leven, en wordt onbekende aspecten van zichzelf en bij dierbaren gewaar. Deze ontdekkingen veranderen zijn leven ingrijpend en leggen zijn toekomst op een verrassende manier open voor onvermoede wendingen en nieuwe relaties.

Jantine Brinkman is een enthousiast amateuronderzoeker van bewustzijnsfenomenen. Ze is auteur van de non-fictie boeken Vrije Wil na het Leven en The Wonderful Wideness of Being. In 1990 heeft ze haar studie Scandinavistiek aan de Universiteit van Amsterdam afgerond. Ze woont al jaren met plezier in die stad, aan de rand van een park; ze houdt van het groene uitzicht. Jos is haar eerste roman, maar wellicht niet haar laatste.

Een prachtige dag en niet te warm, volgens de weersvoorspelling. Hij kijkt vanuit de keuken de zonnige achtertuin in terwijl hij het laatste bordje van de afwas met een theedoek afdroogt, en bedenkt dat hij om wat beweging te krijgen naar de begraafplaats Sint Barbara zou kunnen rijden om Eline’s graf te bezoeken.
Het is rustig op straat om half negen, als hij op de fiets stapt. Hij weet dat de begraafplaats om acht uur haar deuren opent, en dat het er tot tien uur heel stil is op zondagochtend. Zelf gelooft hij niet in een god noch in een religieus hiernamaals, maar hij wil daar niemand voor de voeten lopen die dat wel doet.
Eline had een katholieke jeugd gehad, maar was als volwassene niet praktiserend geweest tot haar borstkanker en de angst voor de dood haar hadden teruggeworpen naar het geloof. Ze was vijf jaar ouder geweest dan hij, en het grootste deel van haar leven voor de duivel niet bang. Hij denkt terug aan haar vrijgevochtenheid en grinnikt hardop, wat hem een verbaasde blik van een passerende fietser oplevert.
Op het kerkhof is hij de enige bezoeker, zoals hij al hoopte. Hij loopt snel naar haar graf met de bos bloemen die hij onderweg bij een su-permarkt had gekocht. Behalve haar naam, de zijne en die van hun dochter en schoonzoon, had hij een korte tekst op de steen laten plaat-sen waarin expliciet hun sterke vriendschapsband was opgenomen. Ze was zijn hartsvriendin geweest, zijn maatje die hem door en door kende, beter dan welk ander persoon. Hij legt de bloemen op het graf en gaat op het bankje ertegenover zitten.
‘Hallo Eline,’ zegt hij zachtjes. ‘Het is alweer enkele maanden geleden dat ik je bezocht heb, maar ik ben je natuurlijk niet vergeten. Gisteren ben ik zelfs naar je favoriete restaurant geweest. Ik denk deze dagen vooral aan jou vanwege Pieter’s gezondheid die achteruit is gegaan; ik zou het vreselijk vinden als hij ook uit mijn leven zou verdwijnen.’