Het verborgen dossier: Chronisch. Deel 1: Leertijd
Psychiatrie in de jaren tachtig

Een verslag geschreven door een verpleegkundige die haar ‘in service opleiding’ volgde in een psychiatrische inrichting.Ze werd geraakt door de omstandigheden van de verschillende groepen waar ze te werk gesteld werd. Bewogen door de halsstarrige pogingen van haar bewoners en patiënten om een menswaardig leven te verkrijgen, tegengewerkt door een falend systeem en geholpen door de (meestal) betrokken personeelsleden, probeert ze met wisselend succes haar studietijd door te komen Dit alles levert genoeg stof op voor een pakkend verhaal over persoonlijke groei, medeleven en het verwerven van een “beroepshouding”’ .Dit is het verhaal van een grote groep mensen die ondanks, of dankzij hun aandoening weinig stem hadden of hebben. Want om Stien haar verhaal te vertellen, moet je ook hun verhaal kennen.

Stien heeft bijna 40 jaar voor een psychiatrische instelling gewerkt. Ze is geboren in een gemengd Nederlands Indisch nest. Het was altijd druk, altijd gezellig. Ze heeft haar gevoel voor haar medemensen en creatief denkvermogen meegekregen van haar ouders, die allebei kunstenaar waren. Dankzij hen heeft ze geleerd out of the box te denken en soms ad hoc beslissingen te nemen die beslist niet in de theorie boekjes staan. Doordat het thuis altijd druk was, met veel personen en dieren om haar heen, was chaos handelen een bijna aangeboren kunst. Stien is op haar best als mensen het moeilijk hebben. Ze is in staat om met mensen mee te kijken en oordeelvrij naast hem te gaan staan.

Helaas liep dat natuurlijk heel anders af. Marjolein die donders goed wist waar en hoe laat ze terug moest zijn, kwam niet opdagen.Alle andere paviljoens en groepsgenoten, die al dan niet met toestemming op eigen gelegenheid op stap waren gegaan, kwamen genoegzaam opdraven, maar geen Marjolein. De buschauffeur zwaar de pest in, begint te mopperen en nadrukkelijk op zijn horloge te kijken. Compaan besluit contact op te nemen met de politie (die verder natuurlijk ook niets te doen had) en in elk geval haar signalement achter te laten. met het verzoek om contact op te nemen met het instituut (nummer en afdeling) als ze gevonden wordt.
"Ja voortaan beter oppassen mevrouw," zegt de agent die ter plekke kwam wijs tegen Compaan. Je zou hem graag een dag of wat ons werk laten doen. Compaan houdt wijselijk haar mond.

En daar gaan we dan, ruim anderhalf uur later als afgesproken en de chauffeur heeft het idee wat tijd goed te maken door hard te gaan rijden, hier en daar wat sneller de bochten te nemen en zo nu en dan 'een stoepje'
mee te nemen.
Gevolg is,dat binnen 5 minuten de helft van de groepen zo misselijk als een kat is.. Dus weer stoppen langs het kanaal om een en ander de kans te geven al dat lekkers van die middag op waarlijk Romeinse wijze te lozen. En verder maar weer.