Eén procent is genoeg!
Een dagboek over de kracht om een incomplete dwarslaesie te trotseren

Het indringende en persoonlijke verhaal van een jonge vrouw die volop in het leven staat en van de ene minuut op de andere geconfronteerd wordt met de gevolgen van een ruggenmerginfarct. Dit resulteert in een incomplete dwarslaesie. De weg die ze aflegt om een diagnose en een prognose te krijgen is moeizaam. Een prognose die onduidelijk en onzeker is, want elke incomplete dwarslaesie is anders en de uitkomst is onvoorspelbaar. Ze legt zich niet bij haar beperkingen neer en stelt zichzelf uitdagende doelen: ze wil weer zitten, lopen, fietsen, een zo gewoon mogelijk leven leiden en weer de moeder worden die ze was. Lees hoe ze hiervoor vecht en alles op alles zet.

Mandy is 33 jaar en staat vol in het leven. Ze is een zorgzame vrouw en moeder, die alles uit het leven wil halen. Haar gezin en een actief sociaal leven met familie en vrienden, dat is waar ze voor leeft. Ze houdt van gezellig eten en drinken en het uitproberen van nieuwe recepten, maar ook reizen, dansen, naar festivals gaan, carrière maken en iets betekenen voor anderen. Niets is te gek en alles kan, maar dit veranderde allemaal op de dag dat ze plotseling en zonder enige waarschuwing invalide raakte…

En dan ben ik ineens weer alleen. Ik voel mij angstig, verloren, machteloos. Gevangen in mijn eigen lichaam, afhankelijk van anderen en als er nu iets gebeurt, kan ik mijzelf niet verdedigen. Haast hyperventilerend lig ik als een zielig hoopje mens te huilen.
Ik kijk naar de monitor en zie mijn hartslag.
Om de zoveel tijd blaast de bloeddrukmeter zichzelf op.
Ik maak me druk om het infuus. Ik zie luchtbellen. Dit kan vast geen kwaad. Maar Ik twijfel toch en druk moeizaam op de bel voor de verpleging.
De verpleegster probeert mij in gebrekkig Engels uit te leggen dat het infuus er goed uitziet. Ook doet ze oordoppen bij me in, want de man naast mij is het Zwarte Woud aan het omzagen.
En dan val ik eindelijk in slaap.

Helaas is de slaap van korte duur, want al snel word ik wakker van de pijn die over mijn hele lijf voelbaar is. Als de verpleegster aankomt met een extra zak zenuwpijnstilling, vertelt ze mij tussen neus en lippen door, dat er gelukkig geen ontsteking is gevonden.
Op dat moment verdwijnt het kleine beetje hoop, dat dit alles met een kuurtje opgelost zou kunnen worden, als sneeuw voor de zon. En wat volgt is een lange pijnlijke nacht, met veel tranen en weinig slaap.
Angst. Onzekerheid. Machteloosheid. Verdriet. De emoties die ik voel als ik wakker word uit mijn roes. Pijn. Vreselijke pijn die mij herinnert aan de dag ervoor.