Thuis is het geweldig
Opgroeien tussen twee culturen

Dat het niet gemakkelijk is om een Nederlandse moeder en een Turkse vader te hebben, komt in deze semi autobiografische roman op een bijzondere manier naar voren. Zonder zelfmedelijden maakt Refia de verschillen in cultuur duidelijk op een eerlijke en bijna luchtige wijze. Geldgebrek, alcoholmisbruik en cultuurgerelateerde verschillen zorgen voor de nodige problemen in het gezin. Refia Doevendans schrijft op een rauwe en soms ook humoristische wijze over schone schijn, verborgen huiselijk geweld, dagelijkse zaken en het geschipper tussen soms onoverbrugbare cultuurverschillen.

Refia Doevendans (1966), schrijfster, dichteres, pottenbakster. Studeerde Culturele Antropologie en Sociologie der Niet Westerse samenlevingen aan de Vrije Universiteit in Amsterdam.

Geboren in Turkije komt zij eind jaren ’60 van de vorige eeuw als peuter met haar Nederlandse moeder en Turkse vader naar Nederland, waar zij in Amsterdam West gaan wonen.

Zodra ik de deur van het appartement opendoe, zie ik een grote bruine koffer staan in het halletje. Verbaasd draai ik naar links waar de woonkamer gelegen is en zie tot mijn grote schrik Habib staan, het kleine broertje van mijn vader. Ik dacht dat hij in militaire dienst zat maar schijnbaar is die afgelopen en is hij naar Nederland afgereisd. Als in slow motion, zoals in een slechte romantische film, komt hij op mij afrennen met zijn mond in een grote glimlach getrokken, zijn slanke maar gespierde lichaam gehuld in een strak wit pak met een bruin overhemd eronder. Hij houdt zijn armen wijd om mij te omhelzen. Ik zet meteen een stap achteruit van afgrijzen. In een seconde zie ik mijn gelukkige leventje aan gruzelementen vallen. De volgende seconde grijp ik het handvat van de koffer vast en zet die als stootkussen tussen de aanstormende Habib en mij in. 

Ik zet mijn voeten stevig neer en doe mijn armen over elkaar en kijk dreigend. ‘Ophoepelen’, zeg ik duidelijk en streng. Ik heb totaal geen trek in dit lievelingetje van mijn vader, het verwende papjochie uit Turkije. Maar Habib is niet uit het veld te slaan. Hij omhelst mij over mijn opgeworpen barricade heen en vertelt dat het heerlijk is dat we eindelijk groter zijn gaan wonen zodat hij vanaf nu bij ons kan zijn. Mijn vader kijkt er gelukzalig bij en negeert mijn protest en mijn moeder zegt natuurlijk weer eens niets om mij bij te staan. Ik ben boos, niet alleen omdat Habib er is, maar ook omdat niemand zijn komst met mij overlegd heeft. Mijn vader haalt de koffer die tussen ons in staat weg en sleept hem naar het kleine kamertje van mijn broertje.