Schoonheid in kunst gevangen
Veerkracht in een relatie

Een jonge kunstschilder met een mismaakt uiterlijk moet zich verweren tegen belangrijke spelers in de wereld van de kunsthandel. Een vrouw brengt hem vanuit de riolen van Boekarest naar Nederland en wordt zijn mecenas en maîtresse. Haar compagnon, een galeriehouder, eist zeggenschap over zijn werk. De ex van de galeriehouder wordt de geliefde van de kunstenaar en steunt hem in de strijd tussen de belanghebbenden. Hij laat zich op haar verzoek opereren aan zijn gezicht, maar tegen alle verwachting in leidt het tot een verwijdering tussen hen. Dit neemt heftige vormen aan als hij haar uit het oog dreigt te verliezen door nieuwe successen in zijn werk. Later krijgt hij door een onbekende dader zuur in zijn gezicht gegooid, waarvan hij deels herstelt. Verzoening volgt.

Ineke Muinen (1947) was psychiater en psychotherapeut. Zij schrijft poëzie, speelt piano en beeldhouwt.

Maarten Ploeger (1944) was fysisch geograaf, leraar en schoolleider. Hij is handboogschutter. Hij schreef twee jeugdromans, waarvan er één is vertaald in het Duits. En een poëziebundel, die ook is uitgegeven in Argentinië en de VS.

Ineke en Maarten leerden elkaar in 2014 kennen bij een poëziecursus, beiden hadden hun partner verloren. Ze zijn twee jaar later getrouwd. Samen hebben zij zeven kinderen en twintig kleinkinderen.
Vanuit hun belangstelling voor psychologie en filosofie inspireerden zij elkaar om samen een trilogie te schrijven over het goede, het ware en het schone. Drie afzonderlijk te lezen romans, met als enig terugkerend personage een psychotherapeut.

Stefan had het gevoel opnieuw op een kruispunt te staan. Weeskind en straatjongen, altijd nagewezen om zijn uiterlijk, in de gunst van een graffiti-meester gekomen door spullen voor hem te stelen, de kunst van hem afgekeken en vervolgens opgemerkt door een zakelijke relatie van Jeanette. Dat had hem naar Nederland gebracht, naar zijn tweede leven. En nu moest blijken dat hij zijn suïcidale depressies niet voor niets had overleefd. En dat hij kon laten zien dat ware schoonheid zich ook kan tonen in een kleed van lelijkheid. De persoon die hij was, ging schuil achter een onaangenaam masker. Maar het was heus niet één en al ellende, hij had toch ook mooie kanten? Daar wilde hij met zijn oplichtende ‘hondentand’ op wijzen. Met zijn stijl daagde hij de mensen uit om hun vooroordelen op te geven over wat mooi of lelijk is. In de aanloop naar de expositie had Jeanette hem willen voorbereiden op een teleurstelling. Eerst verzekerde ze hem dat zij in hem geloofde als kunstenaar, ze zei dat de rauwheid in zijn werk haar nog steeds raakte, vooral sinds hij er felle flikkeringen van licht in verwerkte. In die lichtvlekjes op zijn duistere doeken las ze zijn verlangen naar erkenning en bevrijding. Maar ze wist ook hoe hard een nieuwkomer kon worden aangepakt en ze twijfelde eraan of hij zichzelf al goed zou kunnen presenteren. Ze vond dat Victor hem te vroeg wilde lanceren, maar Victor zette toch door omdat een volgende gelegenheid lang op zich zou laten wachten. “Alles goed en wel, lieve jongen,” was Jeanette haar waarschuwing begonnen, “je verdient het om gezien te worden, maar als je bij de opening verlegen loopt te stuntelen, kan je diep vallen. Denk daar goed over na, je kunt nog terug.” Hij zag haar smalende glimlachje weer voor zich. Alsof ze hem al in bad zag zitten om zijn polsen door te snijden. Ze vond niets fijner dan hem klein en afhankelijk houden. Na de opwinding van de eerste tijd met haar was hij het gaan betreuren dat ze niet meer afstand hadden bewaard.