Tynster teltjes
Waarin een klein dorp groot is

Tynster teltjes - Een enigszins misleidende titel. No moat it net mâlder. Met de ondertitel Waarin een kleindorp groot is, bedoel ik het weer terug te brengen in de sfeer van de kromme Hollander zoals ik mezelf ook zie. Al 47 jaar woonachtig in Tijnje en niet vloeiend Fries spreken. Het zit’m in de tongval. Toch kan ik goed met de taal omgaan. Dat zult u zien als u het leest. En het zijn Tijnster verhalen. Onder andere door 48 gesprekken die ik kris kras door het dorp met mensen gevoerd heb. Het is een boek over taal, in het boek gebruik ik zes verschillende talen en ik spreek er maar één echt vlekkeloos. Maar er is meer. Dat u mogelijk zal boeien.

Ed van Rooijen is geboren in Zeist en daar opgegroeid. Hij heeft verschillende dingen gedaan in zijn leven en is gepensioneerd als timmerman. Hij is nu 83 jaar en woont met zijn tweede vrouw in het Friese dorp Tijnje. Zijn eerste boek verscheen in 1977: De vierde wereld. En sf-verhaal voor de jeugd over de vervuiling van de zee. Zijn tweede boek is van 2014: Met grote blijdschap... Een autobiografisch verhaal over vooral zijn jeugd die zeer dramatisch en traumatisch is geweest. In dit derde boek laat hij de verbindende en coherente elementen van ontstaan en groei van het dorp Tijnje samenvloeien tot een levendige en kleurrijke schildering.

Dus tijdens de ochtendschaft van donderdagmorgen 15 november, racete ik in de Renault 6 van Yvonne met een fles Brons beerenburg naar Wesseling om mijn belofte in te lossen. Wesseling zei: 'Bedankt, dat was niet nodig.' Hij wenste mij en mijn aanstaande een fijne huwelijksdag. Gehaast racete ik via de Sweachsterwei weer terug naar Gorredijk. Want de ochtendschaft duurde een kwartier en was al om. Ook die ochtend stormde het flink en ik zag hem wel komen maar toen lag hij al binnen. Een grote tak, samen met mijn ruit in duizend stukjes. Mijn tegenwoordigheid van geest was goed, ik belandde niet tegen een boom en wist de auto keurig in de berm en tussen de hevig schuddende bomen te parkeren. Daar stond ik dan: donderdagochtend, plusminus 9.40 uur, er lag een flinke tak in de auto plus nog het een en ander, we zouden morgen trouwen, 's avonds moesten we daarom met de kinderen naar Zeist en ik had géén smartphone waarmee ik foto's kon maken en kon uploaden en/of whatsappen. Dat ging nog jaren duren en om daarop te wachten ... Dus verwijderde ik die klotetak aan stukjes uit de auto en reed naar het werk en het hoofdkantoor om voor de rest van de dag vrij te vragen. Dat lukte. Ik belde Rosier in Drachten en bestelde een ruit. Die werd 's middags geplaatst en 's avonds konden wij, alsof er niks was gebeurd, afreizen naar Zeist. In 2011 is dat multifunctionele centrum in Beetsterzwaag gesloopt. Grappig. Dus ik beschrijf hoe ik een centrum aan het bouwen ben, dat er al niet meer is. Ik lijk Jeroen Brouwers wel in zijn opus magnum De Zondvloed. Met de fantasie van hem zou het een tijd-paradox genoemd kunnen worden. Er staat nu een nieuw ziel- en kleurloos gebouw dat ''t Klaverblêd' als naam draagt. Toen ik al een poosje bij het bedrijf werkte en op een ochtend naar m'n werk fietste, 1974, passeerde op de Brêgeleane de blauwe Mercedes met Freek erin mij. Voor de brug over het Moedjip zag ik de remlichten oplichten ...